Oh my sweetheart

Één ding uit Darwin is interessant genoeg om er een volledig blogbericht aan te wijden.  Maar ik ga je nu al waarschuwen. De titel zet je op het verkeerde spoor. Ik ga hier geen romantisch verhaal vertellen.

Sweetheart was een 5 meter lange krokodil dat in één van de billabongs leefde. Een billabong ontstaat in het droge seizoen wanneer niet de hele rivier vol water staat, maar enkele plekken. Elke keer dat er een vissersbootje, dat kleiner was dan hem, in zijn gebied binnendrong, werd het aangevallen. Hij ging resoluut voor de motor van elke boot. Hij heeft menig boten ook doen kantelen. Men vermoedt dat hij steeds veronderstelde dat het geluid van de motor hetzelfde geluid is als een ander mannetje. Dus als dominante krokodil verdedigde hij zijn territorium tegen alle indringers.

Op een gegeven moment hebben enkele vissers de handen in elkaar geslagen, want ze wilden toch blijven vissen in deze billabong. Maar Sweetheart maakte het wel een gevaarlijke en kostelijke activiteit. Dus ze waren met het plan opgekomen om hem te vangen en te verplaatsen naar een andere rivier. Toch is het verplaatsen van een krokodil van deze grootte een heuse onderneming. Al gauw zat Sweetheart gevangen in één van de vallen. Met man en macht hebben ze hem dan uit de val gehaald, maar hij was te sterk. Dus hebben ze hem verdoofd. Deze reuzekrokodil liet zich niet kennen en bleef in de aanval gaan. Daarom hebben ze hem nog eens extra verdoofd. Op zich geen probleem, maar toen is hij een tijd onder water gegaan. Normaal ook geen probleem, maar in dit geval wel. Doordat hij zodanig verdoofd was, was ook de flap in zijn mond dat ervoor zorgt dat hij onder water kan zwemmen met zijn mond open was ook verdoofd. Met als gevolg dat deze Sweetheart niet kon redden van de verdrinkingsdood. 

Sweetheart werd opgezet en nu kan je hem bewonderen in het museum van Darwin. 

Waarom Darwin, Charles?

Darwin, een tropisch stadje in het noorden van Australië, is vernoemd naar Charles Darwin. Maar hij is er nooit geweest... In 1839 arriveerde de HMS Beagle met John Wickham in Darwin. Hij doopte de stad als Port Darwin, als eerbetoon aan Charles Darwin. C. Darwin zelf had de reis beëindigd in 1836. De stad is maar liefst 2 maal bijna volledig van de kaart geveegd. 

De eerste keer was in 1942 tijdens WWOII. Darwin werd gebombardeerd door dezelfde vliegtuigen als Pearl Harbour, enkel werden er minder bommen geworpen. Vanuit Groot-Brittannië werd het bevel gegeven om dat deel van Australië op te geven aan Japan. Toch beslisten ze in Australië om hier niet aan toe te geven en te vechten. 

De tweede keer was in 1974 toen Cycloon Tracy hevig huishield. Darwin werd door deze tropische storm op kerstavond/dag geteisterd. 71 mensen kwamen om, 41000 (van de 47000) mensen waren op slag dakloos, meer dan 30000 mensen werden geëvacueerd.

Nu wil je waarschijnlijk wel weten wat ik heb uitgespookt? Wel vanuit Darwin starten de meeste trips naar Kakadu National Park, maar daar komt later meer over. De eerste dag had ik helaas een wasdag. Dat moet nu eenmaal ook gebeuren. Gelukkig in de namiddag kon ik een beetje rondwandelen en zo ben ik dan uiteindelijk bij een plaatsje terecht gekomen waar je bij hoogtij de visjes (uit de oceaan) kan voeden. Alles wat in de oceaan zit, kan in Aquascene komen eten. Dus ook haaien, krokodillen,... Jammer genoeg, geen gezien.

Wat je zeker niet kan laten voorbijgaan, is de avondmarkt op donderdag of zondag. Naast verschillende kraampjes zijn er ook enorm veel lekkere eetstandjes en enkele straatartiesten. Maar voornamelijk koopt iedereen eten en trekt dan naar het strand er net naast om naar de zonsondergang te kijken. 
 

Darwin is ook gekend voor zijn springende krokodillen. Dus ik kon het dan ook niet laten om een Jumping Crocodile Cruise te boeken. De avond voordien goed gaan stappen, dus met een "kleine" kater vertrok ik op cruise. Fenomenaal. De krokodillen kennen de boot enorm goed, waardoor ze al snel komen aanzwemmen. 

  

Ik spring er bij deze dan ook maar eens uit..

Reizen per trein... The Ghan 2 Darwin

Na de Greyhound bus, het vliegtuig, de catamaran,... is het nu tijd om de reis verder te zetten met de trein. In Alice Springs ben ik dan op de Ghan gesprongen helemaal naar Darwin. 24u onderweg, het lijkt lang, maar ik ben vertrokken om 6u 's avonds. 

Voor de mensen die de Ghan nog niet kennen. De Ghan is een passagierstrein tussen Adelaide en Darwin. De afstand is 2979 km. De volledige naam is The Afghan Express. De naam van de trein is er gekomen naar aanleiding van de Afghaanse kamelenkaravaan die er in de late 19e eeuw naar Australië waren afgezakt om mee het rode Australische hart te bereiken. Pas sinds 2004 werd het laatste stuk tussen Alice Springs en Darwin geopend. Er zijn 2 verschillende tarieven: gouden en rode rijtuigen. Ik zat in het rode rijtuig.

Het reizen op zich met de trein is zeer relax. Elke stoel heeft ongeveer 1 meter aan beenruimte voorzien. Elke wagon heeft een douche en 2 wc's. Ze voorzien handdoeken voor je douche. In Café Matilda voorzien ze voor ontbijt, lunch en dinner zeer lekkere maaltijden. Zelf heb ik veel geslapen en gelezen. Onderweg ook wat foto's proberen te trekken. 

Eens aangekomen in Darwin stapten we allemaal af, en werden we opgegeten door vliegjes dat 1mm groot zijn. 

Ik ga dan maar wat verder krabben.. tot de volgende...

Outback time

Naar de outback, dat doe je via Alice Springs. Veel is er hier niet te zien, maar van hieruit vertrekken de meeste tours naar Uluru, Kings Canyon en zo verder. Dus op 13 juli vertrekt mijn 4 daagse 4WD Uluru - Red Centre Wallaby Dreaming Safari.

3 nachten buiten of in een tent slapen.. hmmm... lijkt me in het land met de gevaarlijkste (lees de meest giftigste) slangen toch wel een avontuur. First things first: om 6u 's morgens word ik opgepikt aan de YHA. De groep bestaat uit 7 mensen (5 Duitsers, 1 Chinees en ik) met 2 gidsen. Van Alice Springs richting de Outback is het ongeveer 5uur rijden. De eerste belangrijke stop wordt een kamelen - farm. Veel kamelen waren er op het moment niet, want op zaterdag was het ook de Camel's Cup (vergelijkbaar met paardenrennen, maar dan met kamelen) in Alice Springs. Opvallend was dat ze een dingo of een kruising van een dingo en een hond als huisdier of boerderijdier hadden. Een wild dier dat je normaal niet kan aaien of van dichtbij bekijken. Onze gids liet weten dat je enkel de dingo kon aaien als deze je leuk vond. Dus ik ben dan maar eerst wat in de buurt gebleven en wat foto's gaan nemen. Zodat de dingo me wat kon gewoon worden. Nadien ben ik op mijn hurkjes gaan zitten en de dingo kwam naar me toe gewandeld, draaide zich om en ik kon de wilde hond rustig aaien op de rug. 

Tijd om verder te gaan richting Uluru (Ayers Rock). Voor we de rode rots gaan van dichtbij gaan bekijken, krijgen we de kans om meer informatie te vergaren over de verhalen, de wetten (Tjukurpa) en de cultuur van de Aboriginals. Helaas was het niet toegestaan om Uluru te beklimmen wegens te veel wind op de top, dus konden we enkel rondom Uluru wandelen met enkele verhalen van onze gids. Uluru is een heilige plek voor de Anangu, de bewaarders van de rots. Ondertussen was de zon stilletjes aan onder aan het gaan. Dus tijd om een goeie lookout te zoeken en daar te genieten van sparkling wine met hapjes en de zonsondergang. Slapen doen we onder de sterren bij het kampvuur.

Opstaan om 5u15 wanneer het toch nog enorm koud is, omdat we de zonsopgang met Kata Tjuta willen bewonderen. Nadien begint het echte werk: wandelen voor 7 km in de "Valley of the Winds". Doordat we in een kleine groep kunnen wandelen, zijn we ook vrijwel stil, zelfs ik van tijd tot tijd. Dit geeft ons de kans om meer wildlife te zien. Ineens passeren er ons enkele Euro's. Ja je leest het goed, ons geld komt van hier.

We waren zelfs zo stil dat we tot op 3 meter konden komen van een vrouwelijke Euro met een joey (een baby in haar buidel). Na de wandeling trekken we naar de volgende kampplaats waar we de nacht gaan doorbrengen, weer onder de sterren. In deze omgeving zijn er ook verschillende wilde kamelen. Australië telt ongeveer 1 miljoen wilde kamelen. Ze zijn zelfs zo goed in vorm en zo gezond dat men ze tracht te vangen en dan te verkopen aan Arabische landen. 

Onze kampplaats is nabij Kings Creek Station. Onze gids geeft ons allereerst een rondleiding, zodat we weten waar de douche en de toilet is, en hoe het allemaal werkt. We verwarmen ons douchewater met een kampvuurtje. Opvallend ook aan de toilet en de douche is dat ze beiden deurloos zijn. 

Toen de ouderen in onze groep samen met onze gids aan het eten begonnen, ben ik samen met het Duitse meisje en de Chinese jongen naar de zonsondergang gaan kijken op 50m van het kamp. We stonden er nog niet lang of we hoorden een dierengeluid in de verte. Als echte avonturiers zijn we op onderzoek gegaan. We liepen enkele meters verder de bush (of gewoon de struiken) in. Na een 10tal meter wandelen keek ik om en zag ineens 4 wilde kamelen staan. We snelden naar hen toe als we opeens naar rechts keken en nog eens 4 andere wilde kamelen zagen staan. Ze stonden ongeveer op 100m van onze kampplaats. Toen we dan daarna heel enthousiast terug naar het kamp liepen en onze verhalen deden, geloofden ze ons eerst niet. Gelukkig had ik mijn camera om het te bewijzen. 

Opstaan was ook weer om 5u15, omdat we een wandeling van 6 km gingen maken op Kings Canyon. De reden waarom we zo vroeg moesten opstaan voor een korte wandeling, was voornamelijk omwille van de warme weersomstandigheden en de busrit nadien. De enige klim in het begin van de wandeling wordt ook hartaanval-hill genoemd. Nadien hadden we nog een busrit van ongeveer 2,5u voor de boeg op niet verharde wegen. Vandaar dat we dan ook een 4WD bus nodig hadden. Tijd genoeg om ook wildlife te spotten. We zagen verschillende brumbies (wilde paarden), wilde kamelen, dingo's en ook allerhande vogels. Helaas nog geen grote rode kangoeroe gespot. 

De laatste nacht brachten we door op de camping van Glen Helen. Douches en toiletten met deuren, elektriciteit, een bar,... Deze keer koos ik voor de tent ipv de swag. Wat een misser blijkt 's morgens. Het was voor mij de slechtste nacht. Op het programma van de laatste dag stond de ene waterpoel na de andere en een korte wandeling. Daarna ging het weer richting Alice Springs. 

Outback met Uluru geslaagd en overleefd!

Het regenwoud in....

Cairns, Cape Tribulation en Port Douglas hebben 1 ding gemeen: het regenwoud. Toch zijn ze o zo verschillend. Kort gezegd: Cairns = Party, Cape Tribulation = afgezonderd, Port Douglas = resorts. Daarom ook 2 verschillende doelgroepen: Cairns = jong en backpacker, Cape Tribulation = alternatieve reiziger en Port Douglas = de rijkere Australiër.

Cairns was voor mij een tegenvaller. Toen ik uit de bus stapte, had ik onmiddellijk een slechte vibe. Moeilijk uit te leggen wat het was, maar iets in mij vond het quasi direct niet echt de stad voor mij. 2 nachten en 1 volledige dag overleven moest wel lukken! Ontbijten en dan er op uittrekken om Cairns te ontdekken. Nog maar net de hostel uit of ik bots op 2 Canadese meisjes dat ik net heb leren kennen. Samen nog met een Hollandse chick hebben we de voormiddag wat rond gewandeld en enkele shops onveilig gemaakt. 's Avonds hebben we dan maar met ons vieren het nachtleven uitgeprobeerd. 

4u zegt de klok, lap, ik moet dringend slapen, want om 7u25 pikken ze me op voor een trip naar Cape Tribulation. Een kater kan ik missen, maar gelukkig heb ik niet teveel gedronken, helaas wel te weinig geslapen. Op weg naar Cape Trib enkele heel toffe meiden leren kennen waar ik dan een hele dag mee heb doorgebracht. Als eerste op het programma: krokodillen spotten in de Daintree river. 

Kleintjes en grote crocs verstoppen zich....

Een beetje later maken we op een boardwalk een kleine wandeling in het regenwoud. Onze gids, Jo, wist wel iets te vertellen over elke bloem of elke boom op onze weg. 2 nachten geboekt in het echte Australische regenwoud. Na een korte wandeling naar een van de lookouts besloten we om de avond door te brengen op het strand om met z'n allen naar de sterren te kijken. Na sterrenwacht ook vroeg opstaan voor de zonsopgang. Even lekker uitgebreid ontbijten en dan met z'n vieren Cape Trib ontdekken. In de namiddag heb ik een Exotic Fruit Tasting gepland. 

   

Port Douglas is next... Jammer genoeg waren er geen trips naar Great Barrier Reef meer vrij op de dagen dat ik Port Douglas was, dus moest ik een alternatief vinden: River Drift Snorkelen. Als ik de folder moet geloven: al drijvend snorkelen en de rivier brengt me naar de andere kant. Nope! Ze waren toch wel vergeten te melden dat je af en toe ook enorm hard moet zwemmen. Daar gaat mijn luie activiteit. Het water in de rivier is duidelijk veel kouder dan in de oceaan dus moeten we naast een wetsuit ook een extra wetsuit-truitje en wetsuit-botten aan. Dag 2 valt helaas letterlijk en figuurlijk in het water door de regen.Een leuk weetje over Port Douglas en Great Barrier Reef is dat de film Fools Gold er gefilmd is en niet in de Bahamas. 

Terug naar Cairns voor 3 nachten. Enkele dingen gepland: op stap met mijn 4 Engelse en 2 Deense Whitsundays bootgenoten, Uncle Brian's tour en laatste keer op stap met enkele Nederlandse ladies. Daarnaast hebben 2 Scandinavische meiden mij kennis laten maken met het Zweedse koffiedrinken, lekker met enkele gebakjes. 

Tot zo ver Cairns en omstreken. Nieuw avontuur begint in Alice Springs.

Ik spring uit een vliegmachien

Exact een maand geleden ben ik in de YHA travel desk in Sydney binnen gewandeld. Ik wil alles boeken wat ik nu al kan boeken. Een hele namiddag heb ik dat madammeke bezig gehouden. We kwamen aan Mission Beach en op dat moment was er een vertegenwoordiger van een of andere reisorganisatie in het kantoor. "Oooo", zegt ie "Mission Beach is perfect om te skydiven!" Toen is het begonnen: nadenken, twijfelen, meer nadenken, nog meer twijfelen. Zou ik het doen of niet? Ben ik zot genoeg of niet? 

Telkens je nieuwe mensen leert kennen, vragen ze wat je plannen zijn. Telkens weer kom je op het punt Mission Beach en vooral op de vraag: "Ga je skydiven?" Onmogelijk om er niet meer aan te denken of om niet meer te twijfelen. Ik vraag me elke keer opnieuw af of het wel iets voor mij is. Durf ik het wel? Hoe dichter ik kom bij Mission Beach, hoe meer zenuwen ik krijg. 

2 juli vertrek in Magnetic Island richting Mission Beach. Achter mij in de bus het Deense koppel dat ik in de Whitsunday Islands heb leren kennen. Henriette zegt: "Als je wil, kunnen we samen springen, want onze rafting gaat niet door." Ineens zeg ik met véél lef: "Het is goed!". Verder hebben we niets afgesproken. Eenmaal in Mission Beach scheiden onze wegen en komen we elkaar een paar uur later toevallig tegen in de supermarkt. "Ah, ik ga morgen toch niet springen" zegt ze. Lap, daar is het weer: twijfel! 

Mijn 2 Canadese roommates hebben hun sprong al op voorhand geboekt en weten dat ze vroeg in de ochtend opgepikt worden. Wanneer zij opstaan, word ik ook wakker en zeg ik: "Nee, ik ga het niet doen!". Toch blijf ik woelen in mijn bed en beslis ik rond 6u30 om een vriend in Sydney en Indra in België te raadplegen. Even vragen wat zij denken. In Sydney zeggen ze: "Je kan dit niet laten voorbij gaan. Doe het!" Vanuit België hoor ik: "Ik zou het zelf niet doen!". Verdeeldheid. Enkele dagen geleden had ik ook even polshoogte genomen bij mijn ouders. Resoluut zeiden ze: "Laat het ons achteraf maar weten". 

Om 8u15 spring ik uit bed, en loop ik naar de receptie. Even vragen of ze kunnen checken of er plaats is, want als er geen plaats is, dan moet ik ook niet meer twijfelen. Dan is de beslissing voor mij genomen. Er is plaats om 10u30. Samen met de man van de receptie overloop ik alles. Waarom kan iemand anders toch niet beslissen in mijn plaats. om 9u05 zeg ik: "Oke, boek het, ik ga nu douchen en kom dan betalen en uitchecken!". En ik loop onmiddellijk de andere kant op. 

Voila, skydive geboekt, betaald. Nu geen mogelijkheid meer om terug te krabbelen. Om 10u30 pikken ze mij en nog een ander meisje op. Voor we kunnen springen, moeten we een hele administratie door, een introductie en veiligheidsvideo bekijken en dan krijgen we nog eerst een gratis BBQ. 5 minuten nadat ik mijn lunch heb gegeten, roepen ze mijn naam en moet ik het harnas in. Een grote, sterke (min of meer knappe) kerel wordt mijn skydive buddy. 

Voor ik vertrek, heb ik toch maar voor de zekerheid een pilletje tegen reisziekte en een homeopathisch druppeltje om wat kalmer te zijn genomen. We springen het busje in. Iedereen begint toch wat bleker te zien. Gelukkig komt er iemand naast mij zitten en kan ik tot aan het vliegveld (ongeveer 20min rijden) met hem wat praten en zo wat afgeleid worden. Ik zie het vliegtuigje staan. Ja vliegtuigJE!! Met 17 zitten we in het vliegmachientje praktisch allemaal op elkaars schoot. De regelt zegt: eens in het vliegtuig moet je springen, er kan niet geland worden met passagiers. Oeps.. We gaan tot 14000ft de lucht in om te springen. 

Na de eerste 1000 zegt mijn skydive buddy: "Kim, kijk we zijn al op 1000 ft." Op 8000 ft moet ik helemaal op zijn schoot zitten en begint hij met mij helemaal aan hem vast te klikken. Na nog enkele duizend ft (11000 ft) gaat hij alles 2 keer checken of we compleet vastgeklikt zijn. 14000ft de deur gaat open en vanaf dan is het gewoon de instructies volgen en niet meer nadenken. Voor ik het goed en wel besef ben ik uit het vliegtuig gesprongen. 60 seconden vrije val en dan opent hij de parachute. Die ik dan ook een tijdje zelf mag besturen. Tijdens het naar beneden glijden heb ik ook even de tijd gehad om de omgeving te bekijken. Ik moet toegeven het is ongelooflijk mooi vanuit de lucht.Eens op de grond voel ik eigenlijk pas echt de adrenaline. Het dringt dan pas echt tot me door dat ik uit een vliegtuig ben gesprongen. 

Geweldig!! Wat een ervaring. Het gevoel dat je hebt voor, tijdens en na de sprong is bijna onbeschrijfelijk. Ik voelde me blij, emotioneel, vol energie,...
Nu ik gesprongen ben, vraagt iedereen: "zou je het nog eens doen?" Geen idee, daar zal ik nog eens moeten over nadenken en twijfelen. Maar ik denk dat ik niet meer zo lang moet twijfelen. Misschien is er nog wel ergens in de wereld een plaats waar het fenomenaal is om te springen en doe ik het wel!

Koala knuffel tijd

Van Whitsunday Island gaat het per direct naar Magnetic Island. De place-2-be om een koala te knuffelen, en nog andere dieren even vast te houden. 

Ik had een drukke dag gepland. Opstaan om half 7 om samen met 2 Noren en een Duitse aan een leuke wandeltocht te beginnen. We zijn vertrokken om 7u20 en waren terug rond 11u45 in de hostel. Tijd voor de 3 anderen om te bekomen aan het zwembad. Ik had exact een kwartier om te rusten, want mijn dierenbezoektocht in het dierenparkje van de hostel stond op het punt te starten. 

Na het knuffelen van deze dieren was het tijd om toch maar snel iets te eten, want om 15u hadden we (de 2 Noren, de Duitse en ik) een nieuwe wandeling gepland. Na het knuffelen van de koala in het park was het nu tijd om mijn eerste wilde koala te spotten. 

Op het eiland zijn er ongeveer 800 wilde koala's. Ik heb welgeteld 1 koala gezien. Misschien moet ik nog maar eens terug gaan om de andere 799 koala's te spotten.
 

Whitsunday Islands

2 nachten en 2 dagen op een boot? Ik? Je weet wel, die dat ziek wordt in alles dat beweegt. Hmm.. 

Met enige zenuwen vertrek ik dan toch maar op catamaran tocht, geen zeilboot. 

De eerste kennismaking met crew en de andere reizigers verloopt zeer goed. Op het eerste zicht lijken ze allemaal oke, en misschien de ene al wat zotter dan de andere. Eens op de boot krijgen we een korte veiligheidsbriefing gevolgd door een lichte lunch, wraps.

Na 2 uur varen komen we bij de eerste tussenstop, Blue Pearl Bay. Hier gaan we voor de eerste keer het water in om te snorkelen of te duiken. We gaan met z'n allen op zoek naar Elvis. Slechts enkelen, lees de duikers, hebben het genoegen gehad om Elvis voorbij te zien zwemmen. Het water was enorm troebel, wat het snorkelen of het duiken niet bepaald bevorderde. Één van de Ierse meisjes had duidelijk een probleem met vissen, voornamelijk grote vissen. Elke keer als ze dacht dat er nog maar eentje in de buurt kwam, gaf ze een paniekerige gil. Telkens opnieuw zorgde dat voor de nodige paniek. Ondertussen op de boot werd koffie, thee en koekjes klaargezet en werden de snacks voor een paar uur later klaargemaakt. Elke lunch, diner, snack,... was heerlijk. 

De eerste avond viel. Één van de kerels had een gitaar bij, dus we gingen gezellig bij elkaar zitten en hebben samen gezongen. Achteraan de catamaran waren er blauwe lichten. Deze trokken plankton aan. Plankton trok kleine visjes aan. En deze visjes trok een grote vis aan. Tot zover was het volgens de andere bootgasten een dolfijn. Helaas ben ik daar niet zo zeker van. We zagen alleen een zeer grote schaduw. Tot op vandaag geen idee wat het echt was. Dus laten we het houden op een dolfijn. 

De tweede dag bestond uit snorkelen en duiken in de voormiddag en bezoek aan Whithaven beach in de namiddag. Een postkaart bestemming! Het strand is zo wit, het water zo helder,... Mijn doel was op zoek gaan naar haaien. Helaas heb ze niet gezien!

Kortom Whitsunday Islands: boot - snorkelen - eten - genieten!

Dingo dingo dingo

Nieuwe trip: 3d/2n Cool Dingo op Fraser Island

De dingotoer start om 7u45 in de ochtend: opgepikt worden voor de deur van de hostel. Rond 10u is het dan zo ver. We zijn op Fraser Island waar onze gids, Peter Meyers, ons staat op te wachten met zijn 4WD bus. 

Past perfect bij mijn outfit. 

Op de eerste dag staat Lake Mackenzie, Basin Lake, een wandeling door het regenwoud en een fantastische zonsondergang. Dus we zijn nog maar net op het eiland als onze gids ons naar het prachtige Lake Mackenzie brengt. Heel opvallend is dat elk meer sinds enkele maanden hier veel hoger staat dan normaal.Tegen lunchtime heeft onze gids een geweldige picknick klaar staan. Wel opletten geblazen voor de Kookaburra, een vogel die gek is op onze lunch. 

"Zin om iets te doen dat niet in de toer zit?" vraagt onze gids. Euhm... Ja natuurlijk!! Hij brengt ons met zijn bus over wegen die steeds dichter begroeid zijn naar een strandje met duizenden krabbetjes. 

Oke, terug naar de orde van de dag. De rest van de toer moet nog afgewerkt worden. We stoppen en gaan te voet verder naar Basin Lake. Daar worden we quasi midden in het regenwoud gedropt. Gelukkig is het zeer duidelijk wel pad we moeten volgen. Na een wandeltocht van 1,5h komen we terug aan onze bus waar onze gids staat te wachten met fruitsapjes en een chocoladekoekje. Fashback: een schooluitstapje? 

Van hieruit rijden we door naar de kade waar we eerder die dag zijn toegekomen voor een fenomenale zonsondergang. 

De dag eindigen we met dinner en rugby (Wallabies vs British & Irish Lions) in de DingoBar.  

Dag 2 begint met slecht weer. Maar desondanks hebben we een drukke dag, dus staan we om 7u45 in de regen te wachten. Peter heeft ons een dingo en blauwe lucht beloofd. Vandaag blijkbaar geen roze bus. Maar met onze nieuwe bus rijden we weeral op hobbelige wegen die steeds nauwer worden naar het strand. Laagtij en mistig weer maakt van het strand een dreigende setting, daarnaast helpen de verhalen van Peter niet. Blijkbaar heeft er ooit een onverwachte grote golf een bus de zee in gesleurd. Maximum snelheid op het strand is 80km/h. Dus daar gaan we dan. Eerste halte is het Maheno scheepswrak dat op Fraser Island gestrand is in 1935 tijdens een cycloon.

Op onze weg naar Indian Head komen we maar liefst 2 dingo's tegen. De plaats waar je onderaan de klif een goed beeld hebt van het leven in zee. Uitkijken naar haaien, roggen, schildpadden en walvissen! Helaas was het te slecht weer en te woelig water waardoor we enkel in de verte enkele walvissen hebben zien breachen. Het was zeer moeilijk om het met het blote oog te zien, maar met mijn cameralens kon ik een klein beetje dichter komen. 

Op naar de Champagne Pools. Lap het noodlot slaat toe. Ik schuif uit op een van de rotsen, kom een klein beetje verkeerd neer en mijn pols en enkel vangen de schok op. Even wat losschudden en alles lijkt weer in orde. De nodige fotoshoots en sommige duiken in het water. Ikzelf niet, want hoe kan het ook anders, ik vind het te koud. 

De volgende stop is Eli Creek. So far, so good mijn pols en enkel lijken vol te houden, dacht ik. Maar niets is minder waar. Als ik uit de bus stap en naar de creek wandel, is het soms heel moeilijk om op mijn rechtervoet te blijven rechtstaan. De eerste gedachte: het komt toch allemaal wel goed. Dus ik sta in het midden van de creek om foto's te nemen van de anderen die met een reuze band afkomen. 

We gaan nog een stapje verder en gaan een van de mooie zandduinen bekijken. Nu sta ik op het punt om toch even te blijven zitten in de bus, maar mijn nieuwsgierige ik kan het niet laten. Gelukkig anders had ik deze gemist: 

Dus 2 dingo's en een slang, maar een echte blauwe lucht hebben we niet veel gezien. Ondertussen kan ik mijn pols en mijn enkel bijna niet meer bewegen. Tijd dus om terug naar het resort te gaan. Terwijl de andere van mijn groep naar het zwembad trekken, blijf ik achter in de lobby met ijs op mijn pols en enkel. De EHBO'er van dienst komt me uitleggen wat ik al weet. Maar zorgt er wel voor dat ik enkele pijnstillers heb en dat alles ingetapet wordt. De shutlle bus brengt ons tot voor onze lodge. Ook weer ronden we de dag af met dinner in de DingoBar. 

Dag 3 en we mogen een kwartiertje langer slapen. 8u klaarstaan en wat zien we: yes terug de roze bus. Vandaag staat er paddleboarden op Lake Wabby en Lake Birrabeen op het programma, met daartussen lunch in het tweede resort op het eiland. Misschien geen goed idee om te paddleboarden, maar de kans doet zich nu voor, dus die kan ik niet laten schieten. Ik ben er vrij snel mee weg, oef.. En we beslissen om wat aflossingswedstrijdjes te organiseren. Eerst eentje meisjes tegen jongens, dan Engelsen tegen de rest van Europa. Helaas zat ik 2 keer in het verliezende team. De eerste keer met de meisjes waren we eigenlijk aan de winnende hand toen de jongens besloten om het wat vuiler te beginnen spelen door een van de meisjes te laten vallen. Bij het tweede team waren er enkele klungelaars. 

Nog een laatste groepsfoto op de lookout van Lake Birrabeen en dan richting de ferry. 

Barb-B-Canoe

In de wereld zijn er 2 Everglades: eentje in USA en eentje in Noosa Heads Australië. Kortweg gezegd is het een gebied dat onder water staat, waar verschillende kleine eilandjes zijn gevormd met bomen. Vaak vind je er mangroves terug. Ik denk steeds aan krokodillen als ik aan de Everglades denk, maar misschien komt dat door teveel naar Animal Planet te kijken.

Deze ochtend om 10u hebben ze me aan de hostel opgepikt. Klaar voor een hele dag de Everglades te verkennen. Eerst ongeveer een uurtje dieper in de Everglades varen om dan in Fig Tree Point over te stappen in een kano. Ongeveer 5 km verder in Harrys Camping and Day Use Area stond er dan een lekkere BBQ op ons te wachten.

In de kano zat ik met het Duitse meisje. Samen hebben we bijna de hele tijd voorop gevaren. Tot op het moment dat de Ierse boot langs ons kwam om te vragen of ze een foto van ons moesten trekken. 

Toen hebben we hen gevraagd of ze een eindje terug de krokodil gezien hadden. Hun gezicht was goud waard. Met de mond open staarden ze ons. "Echt?" riepen ze, "waarom hebben jullie niet geroepen!? De volgende keer wel roepen hoor!" Ons verhaal was dat we dat niet konden, we waren veel te dichtbij en we wilden het beest niet doen verschieten. Hilarisch! 

Jammer genoeg, geen krokodil gezien. Wel gegeten in Brisbane. Lekker, het proeft een beetje zoals kip, alleen wat taaier. 

Na de overheerlijke BBQ (barramundi voor mij) konden we kiezen: lekker lui op de boot of al peddelend met de kano. Het Duitse meisje en ik stonden als eerste te springen om terug met de kano te gaan. Uiteindelijk koos de Ier er ook voor om met ons mee terug te gaan. 1 van de Engelse meisjes was niet echt zeker, dus deze is een beetje onder lichte druk bezweken van de kapitein van de boot. "Hé jij, toch ook met de kano!?"

Als echte lieverds hebben het Duitse meisje en ik de andere 2 in hun kano geholpen, wat zorgde dat ze ineens 50 tot 100 m voor ons uit peddelden. We hadden hen gewoon wat voorsprong gegeven. Als volleerde kanovaarders hebben we de achtervolging ingezet. Na 1km hadden we ze ongeveer ingehaald. Vanaf dan hadden we quasi beslist dat we de grote boot gingen verslaan. Dus we bleven op een gestaag tempo verder peddelen. Elke 5 min keken we toch eens achterom. Geen boot te zien. Dus goed doorgaan met peddelen! Af en toe hadden we wel een kleine botsing, maar altijd zonder kleerscheuren. Uiteindelijk hebben wij de leiding overgenomen. Aangezien we merkten dat de boot in de verte nog niet te zien was, was de strijd toch weer tussen de 2 kano's. Off we go. Met een kleine tactiek (slalommen) konden we de andere kano altijd een beetje de loef afsteken. Ongeveer 5 à 10 minuten voor de grote boot waren wij terug in Fig Tree Point. Vandaar hebben we dan de rest terug afgelegd met de grote boot. 

Lekker gegeten, wat stramme spieren, maar wat een geweldige dag! 
Afsluiten al tokkelend op mijn laptop op het terras van de hostel.

On the road

Hierbij de planning voor de komende weken:

• 21 juni: vertrek naar Hervey Bay
• 22 - 23 - 24 juni: Fraser Island
• 25 - 26 juni: Airlie Beach
• 27 - 28 juni: Whitsunday Islands (2 dagen en 2 nachten op een Catamaran)
• 29 juni: Airlie Beach
• 30 juni en 1 juli: Magnetic Island (Koala Cuddle Express)
• 2 juli: Mission Beach (To skydive or Not To Skydive - That's the question)
• 3 - 4 juli: Cairns
• 5 - 6 juli: Cape Tribulation
• 7 - 8 juli: Port Douglas
• 9 - 10 - 11 juli: Cairns
• 12 juli: vlucht naar Alice Springs
• 13 - 14 - 15 - 16 juli: 4WD trip naar Uluru en omgeving
• 17 juli: Alice Springs
• 18 juli: vertrek met The Ghan naar Darwin (aankomst 19 juli 's avonds)
• 20 - 21 - 22 juli: Darwin
• 23 - 24 - 25 juli: Kakadu National Park
• 26 juli: Darwin
• 27 juli - 17 aug: 22 dagen van Darwin tot Perth

Zo nu zijn jullie op de hoogte! 

Een nachtmerrie van een nacht en een zonnige winterse dag

Slapen doe ik onderweg in een kamer met meerdere mensen. In Surfers Paradise deelde ik de kamer met 5 anderen, waarvan ik er 3 had leren kennen voor ik ben gaan slapen: een Zwitserse, een Duitse en een Aziatische. Tegen deze ochtend wist ik dat er ook nog een Engelse en een Franse in de kamer lagen. 

De problemen begonnen al vroeg in de avond toen ik terug op de kamer kwam en het Duitse meisje mij spontaan oordopjes aanbood. Ik snapte ook direct waarom: het Aziatische geknor. Maar de oordopjes mochten niet baten. Rond 3u 's nachts hoorden we ineens Aziatisch gebrabbel. Het mens heeft in haar droom een ruzie uitgevochten met iemand. Zelfs na een Shut Up bleef ze maar doorgaan. Het kan ook zijn dat ze iemand aan het verwensen was, want het klonk enorm eng. 

Enkele uren later, eindelijk in slaap gevallen, slaagt de Engelse de kamer deur met een enorme klap toe. Samen met de 4 anderen schiet ik wakker. Een beetje later komt ze terug, begint ze te schelden en te dreigen met de politie. Haar backpack, haar paspoort en haar BH zouden gestolen zijn. Volgens mij was ze toch nog een beetje dronken van de avond voordien en had ze misschien wel haar BH in een andere kamer uitgedaan en vergeten. 

De dag is dus begonnen rond 7u deze ochtend, maar ben toch nog een uurtje blijven snoezelen. Dan toch in gang geschoten: aankleden, ontbijten en uitchecken. En dan de omgeving rond de YHA hostel een beetje verkennen, de haven, winkelcentrum en het strand. Zalig om het water van de zee te voelen. 

Om 11u met de shuttle naar de stad van Surfers Paradise. Het enige wat er te beleven was, was het strand en de SkyPoint. Met zo'n prachtig weer heb ik natuurlijk wat gekuierd met mijn voeten in de branding. Daarna de tweede attractie bezocht. Van op de 77e verdieping, de SkyPoint, kan je op een zonnige dag van Byron Bay tot Brisbane zowel de kustlijn als het hinterland bewonderen. Toch lijkt mij Surfers Paradise wel heel interessant voor iemand die graag een lui lekker strandvakantie heeft of kiest voor een surfvakantie. 

Winter in de Gold Coast is ongeveer 23 graden. Veel kouder wordt het blijkbaar niet. Vanaf nu gaat het voor mij elke keer beter en beter worden. 

Zalig toch, zo'n winter. 

Pijn... meer pijn... Oorlogswonden

Gisterenavond werd het me al duidelijk. Ik zou het zeker voelen in mijn bovenlichaam dat ik gesurft heb! Spieren, die ik in lange tijd niet meer gebruikt heb, of zelfs nog nooit gebruikt heb, voel ik nu. Toch kan ik zeggen dat het de moeite waard was. Ondanks de spierpijn en de blauwe blekken, aka de oorlogswonden, op mijn onderarmen. Geen idee hoe ik die heb opgelopen.

Deze ochtend stond ik op, probeerde ik uit het bed te klauteren en de eerste kreten waren er: "Ai! Oei! Auw!". Even was ik vergeten dat ik een kajak tripje heb geboekt, maar toen sloeg het in als een donderslag bij heldere hemel. Opstaan, klaarmaken, inpakken en kajakken. 

Om 9u10 stond ik klaar, ik was uitgecheckt en de bagage was in een locker veilig opgeborgen. Ik was quasi klaar om deze keer dolfijnen en schildpadden te spotten. Sam, de gids, kwam me ophalen, nog een andere griet gaan oppikken. Dan de Jeep volgeladen met grieten, bracht Sam ons naar het startpunt van de kajaktocht. Daar kregen we een wetsuit, zwemvest, een helm en een peddel in onze handen geduwd. Aantrekken en wachten was de boodschap. Iedereen was aangekleed en we kregen nog snel enkele signalen dat we moesten onthouden, een snelcursus kajakken. En dan moesten alle heren uit de groep de kajaks naar het water dragen. 

3 gidsen, 3 meisjes alleen ingeschreven. Wat geweldig toch, want ik heb spierpijn en we mochten in de boot bij een gids! Ik heb geen foto's getrokken, want ik had wat schrik om mijn cameraatje te verliezen. Maar de foto's van de gidsen komen er nog wel aan...

"Jump in mate and let's go!". Eerste golf sloeg me haast terug uit de boot. Bij de tweede golf had ik me nog niet herpakt van de eerste, dus het noodlot sloeg bijna terug toe. Zonnebril af, proberen snel in een van mijn zakjes steken, maar de derde golf was er al. Eens de golven door bleek de wind veel te sterk, de zee veel te ruw, waardoor we de baai niet uitgegaan zijn. In de baai zelf wonen (volgens de gidsen) meer dan 400 dolfijnen en zijn er ook plekken waar de zeeschildpadden vaak rondhangen. 

We hebben bijna de hele baai doorkruist op zoek naar schildpakken en dolfijnen. Helaas niets te zien. Blijkbaar hadden ze vandaag geen zin. Dus besloten de gidsen dat het tijd was voor eerst een beetje golfjes pakken op weg naar het strand en dan iets warms drinken en TimTam koekjes eten. 

Na de TimTam break terug de boot in en de baai nog maar eens afzoeken. En opeens hoorde je de gelukskreten uit enkele boten: "Yeah, dolphins!!" Inderdaad, een moederdolfijn met haar jong, op jacht naar visjes. Een beetje later hebben zich er nog enkele andere dolfijntjes zich bij deze 2 gevoegd. Hoe wonderlijk kan het zijn. Ze kwamen recht op ons afgezwommen. Zijn dan onder ons gezwommen. Ik zat in de laatste boot, waardoor ik ze als ze terug boven kwam als eerste kon bewonderen. De dolfijnen hebben een rondje rond ons gezwommen en zijn dan de school vissen gevolgd naar de open zee. 

Toch even checken met de gids: "Welke dieren buiten dolfijnen, schildpadden en de voorbijkomende walvissen leven er hier allemaal in de baai?". Sam zijn eerste reactie was: "Sharks". WAAAAAAAAAT???? Kon je me dat niet zeggen voor ik in de kajak stapte, of voor ik boekte? Oke, welke haaien? Dus Sam begint met opsommen: "tijgerhaaien, stierhaaien,...". Stop maar, duidelijk alle gevaarlijke soorten dus. Gelukkig heb ik de vraag ook pas op het einde gesteld en blijven ze volgen Sam meestal buiten de baai.

Naast surfen vond ik tijdens het verblijf in Byron Bay het kajakken top! De pijnlijke spieren, de blauwe plekken en nu ook nog de blaar op mijn hand neem ik er met veel plezier bij. Het bewijst dat ik het overleefd heb. 

Deze avond om 17u heb ik dan de Greyhound bus genomen helemaal tot in Surfers Paradise. Enorm jammer vond ik het dat er geen shuttle voorzien was van de busstop naar de YHA. Dus op zoek naar een bus en dan naar de hostel. Je kan je dus voorstellen dat ik niet met het meest gelukkige gezicht aankwam. You know me... Hier kan ik duidelijk zeggen dat ik blij ben dat ik maar 1 nachtje blijf. Hopelijk zijn de meeste hostels zoals die van Byron Bay en niet zoals deze! 

Met een biertje in de hand nog even genieten op het strand!

Van grasshopper naar surfer

Donderdag 13 juni, mijn tweede dag in Byron Bay, heb ik een uitstapje gemaakt met de Grasshopper naar Nimbin.

Meet the Grasshopper

Nimbin, een klein plaatsje op een uurtje rijden met de bus van Byron Bay, is vooral gekend voor de inwoners, namelijk de hippies. Wiet is in NSW (New South Wales) Australië verboden, het is niet zoals Nederland. Er zijn geen coffeeshops waar je terecht kan. We stapten nog maar van de bus als de eerste kerel vroeg: "iemand wiet?" 5 stappen verder komt de volgende, en zo verder. Eens je op het einde van de straat bent, want zo groot is de stad, kom je terug en iedereen vraagt het je nog eens. 

Nadat sommigen uit onze bus in hogere sferen waren, zijn we verder gereden naar een afgelegen plekje. Eens aangekomen hebben we eerst een korte wandeling gemaakt naar de waterdam waar we een schildpad hebben gered. Ik kan helaas niet zeggen of het beest het effectief gered heeft. Mijn eerste BBQ is een feit. Worstjes, burger, en een slaatje. Buikje gevuld, klaar voor een ritje naar Whian Whian, naar de watervallen in het regenwoud. De Aboriginals gebruiken het woord Whian voor boom. Maar ze hebben geen woord voor veel, dus zeggen ze gewoon het woord 2 keer. Vandaar Whian Whian voor "veel bomen". 

Vandaag (vrijdag) was het tijd voor mijn eerste surfles met Style Surfers Byron Bay. Om 8u50 werd ik samen met de andere surfers door de instructeur voor de hostel opgepikt. Vandaar met minibus op weg naar de beach. Wetsuit aan, zonnecrème gesmeerd,... klaar voor de opwarming: joggen en stretchen. Tijdens het stretchen worden de eerste dingen geleerd en daarna komt het surfboard van pas bij de oefeningen op land. Ondanks enkele blauwe plekken op mijn armen vond ik het geweldig. Het is voor herhaling vatbaar! 

Morgen om 17u vertrek ik naar Surfers Paradise, dus ik kan nog gaan kajakken met de dolfijnen en schildpadden. Hopelijk ben ik niet te stijf van de surfles vandaag.

Busje komt zo

Reizen van Sydney naar Cairns doe ik met de hop on hop off bus van Greyhound. Mijn eerste stop is Byron Bay. Gisterenavond vertrok de bus om 10u. Toch maar goed op tijd zijn, dat ik ze zeker niet mis. Dus stond ik rond 9u al op de vertrekplaats. Gelukkig was ik niet de enige met deze gedachte. 

Even na 9u30 kwam er een bus aangereden. We sprongen met z'n allen recht en wilden de bus opvliegen, maar de chauffeur deed teken dat hij niet degene was waarop we wachtten. Een beetje later kwam dan gelukkig de juiste bus toe. 

Ondertussen had ik al kennis gemaakt met 2 Britse kerels, 2 Canadese meiden en een Hollandse griet. Op de bus heeft er zich nog een Zwitserse kerel aan ons gezelschap toegevoegd. Door de taalbarrière kon ik samen met de Hollandse wel even in het Nederlands melden dat de bus enorm naar zweetgeur rook en we konden ook duidelijk zeggen wie de schuldige was. Wat bleek, het was een exotische liefde dat net aangekomen was van de luchthaven. 

Tijdens de busrit hebben we allemaal geprobeerd om te slapen. Wat toch niet altijd praktisch was. Gelukkig voor ons was de bus maar voor de helft gevuld. Concreet: we hadden elk twee zetels. Relatief lang uitgerekt lagen we op de zetel. De ene al wat harder aan het snurken dan de andere. 

Na een rit van 12u zijn we dan eindelijk gearriveerd in Byron Bay. Waar er een surfer boy (neen, geen Australiër, maar een Brit met een Working Holiday Visa dat in de hostel wat werkt voor gratis accommodatie) op mij stond te wachten om mij naar de hostel te brengen, dat om de hoek was. Hij bod ook nog aan om mijn zak te dragen. Persoonlijk was dat er wat over, alle ja, ik heb wieltjes onder mijn reistas staan. Maar als hij dat wilt doen, wie ben ik om dan tegen te pruttelen. 

Inchecken en de kamer (en de hostel) inspecteren. Ziet er hier heel proper uit. Eerste halte: goed gekozen! En dan snel omkleden van lange broek naar short, want Byron Bay is warmer dan Sydney! Snel wat fruit halen in de supermarkt en dan een wandeling maken over het strand naar de vuurtoren en terug. 

Ongeveer een 3uurtjes ben ik onderweg geweest. Ik moet wel toegeven dat ik héél vaak gestopt ben om dingen te bewonderen, zoals de Goanna. 

En natuurlijk ook om in zee naar de horizon te loeren op zoek naar walvissen. Heb ik ze gevonden. Maar natuurlijk. Ze zijn me weliswaar tot hier gevolgd. Wat een uitslovers. Hoe saai ze waren in Sydney, hoe speels ze in Byron Bay zijn. Enkele mensen hebben ze ook zien breachen (bijna volledig uit het water springen), maar dat heb ik helaas niet gezien. 

Ondertussen heb ik al beslist dat ik op mijn laatste dag hier (zaterdag) toch wil gaan kajakken tussen de dolfijnen. Morgen naar Nimbin bij de hippies en vrijdag leren surfen.. 

Cheers!

Afronden en vertrekken

Er is een tijd van komen, en eentje van te reizen.. En het reizen begint op dinsdag. Dat betekent nog de laatste dingen afhandelen, zoals de reisroute opmaken, uitstapjes boeken, inpakken, …

Ik heb mijn reis opgedeeld in 4 delen:

1. Sydney - Cairns

2. Cairns - Alice Springs - Darwin

3. Darwin - Perth

4. Perth - Sydney

Het eerste deel ligt vast. Delen 2 en 3 worden eerstdaags vastgelegd en het laatste deel is tot nu toe nog een (groot) vraagteken. Daar zal ik me zorgen over maken in de loop van de komende maanden.

Deel 1 wordt het volgende:

Dinsdagavond om 10u neem ik de bus naar Byron Bay, waar ik op woensdagochtend zal toekomen. Via YHA heb ik daar een 4n/3d pakket geboekt met een uitstapje naar Nimbin en een surfles van 3,5u. Misschien kan ik na de les eens recht blijven staan. Van Byron Bay gaat het richting Surfers Paradise, waar ik een nachtje ga blijven. Ik spring dan terug de bus op richting Brisbane voor een nacht of 3.

Een volgende trip brengt me in Noosa waar ik een bar-b-canoe trip ga ondernemen. Kanoën in de Everglades met een BBQ. Toch wel even vermelden dat het mijn eerste BBQ zal zijn sinds ik in Australië ben. Ik had eigenlijk wel gedacht dat ze me hier zouden overladen met BBQ. Ik was echt overtuigd dat Australië het BBQ-land van de wereld was/is. Na 2 nachten spring ik weer de bus op naar Hervey Bay. Zij die mijn vorige berichten goed gelezen hebben, weten nu dat ik daar misschien walvissen ga kunnen spotten. Van daaruit ga ik via YHA op een 3d/2n trip naar Fraser Island. Het eiland waar je niet in de zee kan omwille van de tijgerhaaien. Maar vanop bepaalde kliffen zal het zeker de moeite zijn om deze roofdieren en andere waterdieren allemaal te spotten.

Na de trip droppen ze me onmiddellijk terug aan de busstop, een nachtje slapen gepland op de bus onderweg naar Airlie Beach. De startplaats van de catamaran trip naar de Whitsunday Islands. 2d/2n rondvaren in de Whitsundays. Hmm, dat zal toch wel met de nodige reispilletjes moeten. Nu ik hier ben, moet ik mij er gewoon overzetten en gewoon zo'n reisje maken. Het is de enige manier om de eilanden het beste te bezoeken. Nadien blijf ik nog een dagje om te bekomen in Airlie Beach voor ik op Koala Cuddle Express op Magnetic Island vertrek. Vervolgens even uitrusten op het strand van Mission Beach, of misschien ben ik tegen dan zot genoeg om eens uit een vliegtuig te springen. En tegen 4 juli ben ik dan in Cairns.

Heel kort beschreven wat ik ga doen.

The Three Sisters

In de Blue Mountains in Katoomba kan je op Echo Point de Three Sisters bewonderen. Kortweg: een formatie van 3 rotsen naast elkaar. Er is natuurlijk meer te zien, namelijk prachtige bush wandelingen, de scenic cableway, scenic railway en overal verspreid wel watervallen. 

Het belangrijkste is natuurlijk de Aboriginal legende over deze 3 zussen, Meehni (922m), Wimlah (918m) en Gunnedoo (906m). De legende zegt dat deze 3 zussen uit de Katoombe stam, die in de Jamison Valley leefden, verliefd werden op 3 mannen uit een naburige stam (Nepean tribe). Maar een huwelijk tussen de 2 stammen was volgens een oude wet verboden. Deze 3 mannen, ook broers, waren daar helemaal niet blij mee. Ze ontvoerden de 3 zussen. Dit zorgde ervoor dat er een enorme grote stammenoorlog ontstond. Één van de stammenouderlingen heeft dan de 3 zussen in de 3 rotsen veranderd om hen te beschermen tijdens deze oorlog. Helaas voor de zussen is deze ouderling gesneuveld in de strijd en niemand kon de betovering ongedaan maken. Dus daar staan ze dan met z'n drietjes mooi naast elkaar. 

Zelf had ik beslist om niet te blijven staan, maar om een leuke wandeling te maken helemaal tot aan de voet van de Scenic Skyway, om deze dan terug te nemen tot boven. Wat ik niet uit het oog mocht verliezen deze keer was het uur, want om 4u was de laatste rit naar boven met de Scenic Skyway. Volgens de dame in de giftshop een wandeling van ongeveer 4u, en het was ondertussen al 12u30. Oeps dan maar... Snel vertrekken was de boodschap. 

Onderweg kom ik enkele Nederlandse meisjes tegen, geraak ik wat aan de praat, vergeet ik natuurlijk even de tijd in het oog te houden. Uiteindelijk wandel ik verder met een van de meisjes, want we lopen voor een klein stukje op dezelfde wandeling. Op het moment dat onze wegen scheiden, heb ik nog niet onmiddellijk door dat ik eigenlijk al wat te ver ben. Gelukkig lopen er enkele locals en kunnen die mij terug op het juiste pad brengen. Ik merk op dat moment dat het al 2u is. Tijd is voorbij gevlogen en ik zit nog niet in de helft van mijn wandeling. De paniek slaat pas echt toe als ik merk dat het wandelpad smaller en smaller wordt en dat ik eigenlijk al meer dan 20 minuten niemand meer gezien heb. "Als er nu een beest mij aanvalt, als ik hier naar beneden donder,... dan weet niemand waar ik ben" enkele van de gedachten die mij toch te binnen schieten. Geen pauzes, geen foto's,... ik moet en zal 4u halen aan de Scenic Skyway. 

2u35 zie ik op mijn horloge en dan zie ik een bordje met "1,5 u wandelen tot Scenic Walkway". Oef, denk ik dan. Dat moet lukken. Toch nog eventjes zonder pauzes doorgaan, drinken en wandelen tegelijk moet kunnen! Volle moed loop ik verder, want ondertussen passeren er toch al weer enkele mensen, worden de wandelpaden weer breder. Nog geen 20min later een bordje met "15 min wandelen tot Scenic Walkway". Hmmm... zijn de uren/minuten in Australië dan helemaal anders dan in België? Ofwel heb ik natuurlijk echt supersnel gewandeld.

Whale Watching

Zaterdag 1 juni de winter begint, maar ook het seizoen om walvissen te spotten voor de kust van Sydney. Nu ik dan hier ben, kan ik deze kans toch niet laten schieten. A once in a lifetime opportunity, denk ik dan. Dus met alles wat ik nodig heb in de aanslag: Touristil, Rescue Medicin kauwgum, fototoestel,… vertrek ik naar Circular Quay waar ik samen met Leen op Captain Cook Cruise ga.

We hadden via internet onze tickets gekocht. De dame aan de kassa zei: "Wacht daar aan het bord en Captain Cook zal jullie komen halen om 9u45, dus niet gaan rondwandelen, anders vindt hij jullie niet." Maar hoe gaan we hem herkennen, dachten we alle 2. Goed, wij staan braaf te wachten op de afgesproken plek. Toen we opeens in de verte een gestalte op ons zien afkomen. Captain Cook in levende lijve. 

Bron: eat-ate-tea.blogspot.com.

Hem moesten we volgen van de ene kant van Circular Quay (wharf 6) naar de volledig andere kant (Wharf 2). Hilarisch gewoon. Op een dag vind je de job van je leven!

Eenmaal bijgekomen van het lachen stappen we op onze boot en varen we de haven uit. We blijven een tijdje in de buurt van de kust van Bondi Beach dobberen. Maar geen walvissen. Natuurlijk het ongeduldige in mij begint dan al: "Waar zijn de walvissen?", "Wanneer gaan we walvissen zien?",…  Ondertussen blijf ik natuurlijk maar goed doorkauwen op die Rescue Medicin kauwgummetjes om toch maar héél kalm te blijven en niet ziek te worden. De eerste die een walvis kan spotten, krijgt een gratis drankje - dat was de deal. Geen idee eigenlijk wie dat gekregen heeft. 

De boot maakt opeens een U-turn en begint tegen een hoge snelheid naar een totaal andere plek te varen, zeg maar racen. Leen en ik zeggen onmiddellijk tegen elkaar: "Waarschijnlijk een telefoontje gekregen met de boodschap: Wij zien walvissen!" Yep, inderdaad. Tegen de tijd dat we bij de andere boten gearriveerd zijn, zien we ook 2 zwarte ruggen boven het water komen. Tijd om dus naarstig te beginnen fotograferen.

Het grote nadeel was wel dat we omwille van de omvang van onze boot 300m van de walvissen moesten blijven. Dit is natuurlijk voor de veiligheid van de boot, maar voornamelijk voor de veiligheid van de dieren. Daarnaast waren ze niet zo in een speelse moed, waardoor ze gewoon zwommen. Van tijd tot tijd kwam er wel eens een klein bootje te dicht. Iets wat de walvissen niet zo geweldig vinden en dan even tonen: "Hey ik ben wel een grote walvis, zie hier mij staart. Ga weg!"

Ze zwemmen niet zo ver van de kust, en het is mogelijk om ze te spotten van op één van de kliffen tussen Bondi Beach en Coogee Beach. Ik had dus wat geld kunnen sparen, en gewoon naar daar kunnen gaan.  Zelf heb ik ze afgelopen week ook gespot vanop één van deze kliffen. 

Een beetje info over de walvis

De walvissen, die momenteel te spotten zijn voor de kust van Sydney, zijn de Humpback Whales, oftwel bultruggen in het Nederlands. Deze walvissen behoren tot de baleinwalvissen en leven van vis en krill. Er passeren momenteel een 200 per dag voorbij Sydney. Ze gaan van Antartica richting Hervey Bay, Queensland Australië tot aan de Great Barrier Reef. Het doel van hun reis is om te paren en jongen op de wereld te zetten. Eens dat gebeurd is, gaan ze terug richting Antarctica, kouder water, om daar voedsel te vinden.  

Dirty Old Woman

Een 6tal weken geleden was het zover. De mannelijke huisgenoten waren niet meer: Mark verhuisde, Alex verhuisde en de 2 ladies bleven achter.  Op zich geen probleem, maar er waren toch wel enkele dingen dat Mark voor zijn rekening nam, en waar we nu zelf voor moeten zorgen. Denk aan vuilbakken buiten zetten. Nu geen nood, op zondag ze buiten zetten dat konden we nog wel herinneren en doen, maar ze op maandagavond terug in de garage zetten, tja… de eerste weken was dat toch wel soms een vergetelheid.. ;-)

Op een donderdagavond komen we thuis en ligt er een briefje op de keukentafel van de vastgoedmakelaar: zaterdag verhuist K. Goed, dachten we, zaterdag zijn we dan wel thuis, leren we K. kennen. Op vrijdag ben  ik rond een uur of 5 op weg naar huis en zie ik dat er een (oudere) vrouw en een rare (jongere) kerel voor ons huis zit. Als ik eenmaal dichterbij ben, zie ik dat onze deur wagenwijd open staat. Mijn eerste gedachte: What the fuck!?!  Behoedzaam nader ik ons huis. Toen ik binnen wilde gaan, heeft deze oudere vrouw nog niet eens de beleefdheid om haar zelf voor te stellen of uit de weg te gaan. 

Note 2 myself: adem in en uit, en blijf vriendelijk. 

Ik stel me voor en vraag of zij K. is. Ja dus… Klim dan maar over haar naar binnen, zet de boodschappen weg en probeer een eerste kennismakingsgesprekje. K. is een Britse dat reeds 25 jaar in Oz is, rond de 50 jaar oud, werkzaam op een paar straten van waar we wonen, rookt en drinkt. Stuur ondertussen de Irish one een sms om de "blijde" intrede te melden.

Tot zover de eerste indruk. Of de tweede, derde,... beter is.. Laat ik dat maar in het midden houden. Nu vrijdagavond betekent: wat eten, klaar maken en op stap gaan. Zaterdagochtend vroeg in de ochtend een sms van een verdiep hoger: ben je thuis? Ik ga nu naar beneden voor ontbijt, jij ook? Dat voorspelt niets goed, denk ik dan… Niet dat ik nieuwsgierig ben, maar ja, je kent me, ik weet graag alles, dus antwoord: goed, ik kom af! Tijdens het ontbijt delen we onze eerste indrukken. K. laat blijkbaar haar deur openstaan en had bezoek, volgens de Ierse.  Zoals 2 brave, goede ladies wassen we af en ruimen we op na het ontbijt en toen… ineens… het eerste deel waarom DIRTY… horen we geluid van boven komen, de eerste wilde oerkreten van de dag. Stomverbaasd staan we naar elkaar te kijken.

Zondagavond zitten we in de living naar de finale van MKR (My Kitchen Rules) te kijken als K. naar beneden komt in een nogal doorschijnend jurkje. Lees tussen de regels: We weten ondertussen wat ze niet draagt. En gaat naar de voordeur: "een vriend van me komt naar de tv kijken, want er is iets mis mee…" Vreemd ik had voor ze introk nog naar die tv gekeken en toen werkte die perfect. Maar op dat moment was dat blijkbaar een naïeve gedachte. Deel 2 in haar dirty weekend. Helaas kan ik niet vertellen of het dezelfde kerel was of niet, maar dat even ter zijde. :-) Goed laten we dan even het eerste weekend en deze kant van dirty houden voor wat het is.

Tijd voor dirty in de betekenis van vies, vuil en smerig. Vraagje, als je kookt, wat doe je daarna? Buiten je eten opeten? Natuurlijk even alles opkuisen, afwassen en wegzetten in de kast. Tot zover iedereen mee? Niet dus. Sinds enkele weken (lees, sinds de blijde intrede van K.) moeten we potten, pannen, bestek, borden en glazen eerst voor de veiligheid terug afwassen. De mogelijkheid om haar etensresten op de huisraad terug te vinden is héél reëel. Sinds haar komst hebben we ineens ook een zwerm fruitvliegjes over een deel van de keukentafel, waar haar glazen fruitschaal staat met soms een zwart geval dat op een banaan moet lijken.

Vorige week vrijdag had ik een dagje vrijaf en heb ik de keuken onder handen genomen. Nu ruikt het terug naar een keuken, ziet het fornuis weer wit, plakken we niet meer aan de grond, het hele servies en bestek is gepoetst… Dat was een week dat K. de enige was die de keuken gebruikt heeft. Toen ik haar erover sprak, was ze nogal verbaasd. Ze had de vliegjes nog geen een keer opgemerkt. Aan de grond genageld was ik toen ze zei: "ze komen vaak op fruit af" en tegelijkertijd wees ze naar mijn bananen. Sprakeloos zat ik naar haar te kijken. Mijn banaantjes staan aan de kant van de tafel waar de vliegjes niet komen.

Een week later ziet de keuken er nog proper uit, het enige wat vuil is, is de grill dat K. gebruikt om haar eten te maken. Dezelfde grill waar ze 2 weken geleden ofzo een pizza heeft op opgewarmd, waar er nog steeds een olijf aan plakt.

Dus vandaar haar bijnaam Dirty Old Woman. Gelukkig moet ik er niet te lang meer mee samenwonen.