Ik spring uit een vliegmachien

Exact een maand geleden ben ik in de YHA travel desk in Sydney binnen gewandeld. Ik wil alles boeken wat ik nu al kan boeken. Een hele namiddag heb ik dat madammeke bezig gehouden. We kwamen aan Mission Beach en op dat moment was er een vertegenwoordiger van een of andere reisorganisatie in het kantoor. "Oooo", zegt ie "Mission Beach is perfect om te skydiven!" Toen is het begonnen: nadenken, twijfelen, meer nadenken, nog meer twijfelen. Zou ik het doen of niet? Ben ik zot genoeg of niet? 

Telkens je nieuwe mensen leert kennen, vragen ze wat je plannen zijn. Telkens weer kom je op het punt Mission Beach en vooral op de vraag: "Ga je skydiven?" Onmogelijk om er niet meer aan te denken of om niet meer te twijfelen. Ik vraag me elke keer opnieuw af of het wel iets voor mij is. Durf ik het wel? Hoe dichter ik kom bij Mission Beach, hoe meer zenuwen ik krijg. 

2 juli vertrek in Magnetic Island richting Mission Beach. Achter mij in de bus het Deense koppel dat ik in de Whitsunday Islands heb leren kennen. Henriette zegt: "Als je wil, kunnen we samen springen, want onze rafting gaat niet door." Ineens zeg ik met véél lef: "Het is goed!". Verder hebben we niets afgesproken. Eenmaal in Mission Beach scheiden onze wegen en komen we elkaar een paar uur later toevallig tegen in de supermarkt. "Ah, ik ga morgen toch niet springen" zegt ze. Lap, daar is het weer: twijfel! 

Mijn 2 Canadese roommates hebben hun sprong al op voorhand geboekt en weten dat ze vroeg in de ochtend opgepikt worden. Wanneer zij opstaan, word ik ook wakker en zeg ik: "Nee, ik ga het niet doen!". Toch blijf ik woelen in mijn bed en beslis ik rond 6u30 om een vriend in Sydney en Indra in België te raadplegen. Even vragen wat zij denken. In Sydney zeggen ze: "Je kan dit niet laten voorbij gaan. Doe het!" Vanuit België hoor ik: "Ik zou het zelf niet doen!". Verdeeldheid. Enkele dagen geleden had ik ook even polshoogte genomen bij mijn ouders. Resoluut zeiden ze: "Laat het ons achteraf maar weten". 

Om 8u15 spring ik uit bed, en loop ik naar de receptie. Even vragen of ze kunnen checken of er plaats is, want als er geen plaats is, dan moet ik ook niet meer twijfelen. Dan is de beslissing voor mij genomen. Er is plaats om 10u30. Samen met de man van de receptie overloop ik alles. Waarom kan iemand anders toch niet beslissen in mijn plaats. om 9u05 zeg ik: "Oke, boek het, ik ga nu douchen en kom dan betalen en uitchecken!". En ik loop onmiddellijk de andere kant op. 

Voila, skydive geboekt, betaald. Nu geen mogelijkheid meer om terug te krabbelen. Om 10u30 pikken ze mij en nog een ander meisje op. Voor we kunnen springen, moeten we een hele administratie door, een introductie en veiligheidsvideo bekijken en dan krijgen we nog eerst een gratis BBQ. 5 minuten nadat ik mijn lunch heb gegeten, roepen ze mijn naam en moet ik het harnas in. Een grote, sterke (min of meer knappe) kerel wordt mijn skydive buddy. 

Voor ik vertrek, heb ik toch maar voor de zekerheid een pilletje tegen reisziekte en een homeopathisch druppeltje om wat kalmer te zijn genomen. We springen het busje in. Iedereen begint toch wat bleker te zien. Gelukkig komt er iemand naast mij zitten en kan ik tot aan het vliegveld (ongeveer 20min rijden) met hem wat praten en zo wat afgeleid worden. Ik zie het vliegtuigje staan. Ja vliegtuigJE!! Met 17 zitten we in het vliegmachientje praktisch allemaal op elkaars schoot. De regelt zegt: eens in het vliegtuig moet je springen, er kan niet geland worden met passagiers. Oeps.. We gaan tot 14000ft de lucht in om te springen. 

Na de eerste 1000 zegt mijn skydive buddy: "Kim, kijk we zijn al op 1000 ft." Op 8000 ft moet ik helemaal op zijn schoot zitten en begint hij met mij helemaal aan hem vast te klikken. Na nog enkele duizend ft (11000 ft) gaat hij alles 2 keer checken of we compleet vastgeklikt zijn. 14000ft de deur gaat open en vanaf dan is het gewoon de instructies volgen en niet meer nadenken. Voor ik het goed en wel besef ben ik uit het vliegtuig gesprongen. 60 seconden vrije val en dan opent hij de parachute. Die ik dan ook een tijdje zelf mag besturen. Tijdens het naar beneden glijden heb ik ook even de tijd gehad om de omgeving te bekijken. Ik moet toegeven het is ongelooflijk mooi vanuit de lucht.Eens op de grond voel ik eigenlijk pas echt de adrenaline. Het dringt dan pas echt tot me door dat ik uit een vliegtuig ben gesprongen. 

Geweldig!! Wat een ervaring. Het gevoel dat je hebt voor, tijdens en na de sprong is bijna onbeschrijfelijk. Ik voelde me blij, emotioneel, vol energie,...
Nu ik gesprongen ben, vraagt iedereen: "zou je het nog eens doen?" Geen idee, daar zal ik nog eens moeten over nadenken en twijfelen. Maar ik denk dat ik niet meer zo lang moet twijfelen. Misschien is er nog wel ergens in de wereld een plaats waar het fenomenaal is om te springen en doe ik het wel!