Na de Greyhound bus, het vliegtuig, de catamaran,... is het nu tijd om de reis verder te zetten met de trein. In Alice Springs ben ik dan op de Ghan gesprongen helemaal naar Darwin. 24u onderweg, het lijkt lang, maar ik ben vertrokken om 6u 's avonds.
Voor de mensen die de Ghan nog niet kennen. De Ghan is een passagierstrein tussen Adelaide en Darwin. De afstand is 2979 km. De volledige naam is The Afghan Express. De naam van de trein is er gekomen naar aanleiding van de Afghaanse kamelenkaravaan die er in de late 19e eeuw naar Australië waren afgezakt om mee het rode Australische hart te bereiken. Pas sinds 2004 werd het laatste stuk tussen Alice Springs en Darwin geopend. Er zijn 2 verschillende tarieven: gouden en rode rijtuigen. Ik zat in het rode rijtuig.
Het reizen op zich met de trein is zeer relax. Elke stoel heeft ongeveer 1 meter aan beenruimte voorzien. Elke wagon heeft een douche en 2 wc's. Ze voorzien handdoeken voor je douche. In Café Matilda voorzien ze voor ontbijt, lunch en dinner zeer lekkere maaltijden. Zelf heb ik veel geslapen en gelezen. Onderweg ook wat foto's proberen te trekken.
Eens aangekomen in Darwin stapten we allemaal af, en werden we opgegeten door vliegjes dat 1mm groot zijn.
Ik ga dan maar wat verder krabben.. tot de volgende...
maandag 22 juli 2013
donderdag 18 juli 2013
Outback time
Naar de outback, dat doe je via Alice Springs. Veel is er hier niet te zien, maar van hieruit vertrekken de meeste tours naar Uluru, Kings Canyon en zo verder. Dus op 13 juli vertrekt mijn 4 daagse 4WD Uluru - Red Centre Wallaby Dreaming Safari.
3 nachten buiten of in een tent slapen.. hmmm... lijkt me in het land met de gevaarlijkste (lees de meest giftigste) slangen toch wel een avontuur. First things first: om 6u 's morgens word ik opgepikt aan de YHA. De groep bestaat uit 7 mensen (5 Duitsers, 1 Chinees en ik) met 2 gidsen. Van Alice Springs richting de Outback is het ongeveer 5uur rijden. De eerste belangrijke stop wordt een kamelen - farm. Veel kamelen waren er op het moment niet, want op zaterdag was het ook de Camel's Cup (vergelijkbaar met paardenrennen, maar dan met kamelen) in Alice Springs. Opvallend was dat ze een dingo of een kruising van een dingo en een hond als huisdier of boerderijdier hadden. Een wild dier dat je normaal niet kan aaien of van dichtbij bekijken. Onze gids liet weten dat je enkel de dingo kon aaien als deze je leuk vond. Dus ik ben dan maar eerst wat in de buurt gebleven en wat foto's gaan nemen. Zodat de dingo me wat kon gewoon worden. Nadien ben ik op mijn hurkjes gaan zitten en de dingo kwam naar me toe gewandeld, draaide zich om en ik kon de wilde hond rustig aaien op de rug.
Tijd om verder te gaan richting Uluru (Ayers Rock). Voor we de rode rots gaan van dichtbij gaan bekijken, krijgen we de kans om meer informatie te vergaren over de verhalen, de wetten (Tjukurpa) en de cultuur van de Aboriginals. Helaas was het niet toegestaan om Uluru te beklimmen wegens te veel wind op de top, dus konden we enkel rondom Uluru wandelen met enkele verhalen van onze gids. Uluru is een heilige plek voor de Anangu, de bewaarders van de rots. Ondertussen was de zon stilletjes aan onder aan het gaan. Dus tijd om een goeie lookout te zoeken en daar te genieten van sparkling wine met hapjes en de zonsondergang. Slapen doen we onder de sterren bij het kampvuur.
Opstaan om 5u15 wanneer het toch nog enorm koud is, omdat we de zonsopgang met Kata Tjuta willen bewonderen. Nadien begint het echte werk: wandelen voor 7 km in de "Valley of the Winds". Doordat we in een kleine groep kunnen wandelen, zijn we ook vrijwel stil, zelfs ik van tijd tot tijd. Dit geeft ons de kans om meer wildlife te zien. Ineens passeren er ons enkele Euro's. Ja je leest het goed, ons geld komt van hier.
We waren zelfs zo stil dat we tot op 3 meter konden komen van een vrouwelijke Euro met een joey (een baby in haar buidel). Na de wandeling trekken we naar de volgende kampplaats waar we de nacht gaan doorbrengen, weer onder de sterren. In deze omgeving zijn er ook verschillende wilde kamelen. Australië telt ongeveer 1 miljoen wilde kamelen. Ze zijn zelfs zo goed in vorm en zo gezond dat men ze tracht te vangen en dan te verkopen aan Arabische landen.
Onze kampplaats is nabij Kings Creek Station. Onze gids geeft ons allereerst een rondleiding, zodat we weten waar de douche en de toilet is, en hoe het allemaal werkt. We verwarmen ons douchewater met een kampvuurtje. Opvallend ook aan de toilet en de douche is dat ze beiden deurloos zijn.
Toen de ouderen in onze groep samen met onze gids aan het eten begonnen, ben ik samen met het Duitse meisje en de Chinese jongen naar de zonsondergang gaan kijken op 50m van het kamp. We stonden er nog niet lang of we hoorden een dierengeluid in de verte. Als echte avonturiers zijn we op onderzoek gegaan. We liepen enkele meters verder de bush (of gewoon de struiken) in. Na een 10tal meter wandelen keek ik om en zag ineens 4 wilde kamelen staan. We snelden naar hen toe als we opeens naar rechts keken en nog eens 4 andere wilde kamelen zagen staan. Ze stonden ongeveer op 100m van onze kampplaats. Toen we dan daarna heel enthousiast terug naar het kamp liepen en onze verhalen deden, geloofden ze ons eerst niet. Gelukkig had ik mijn camera om het te bewijzen.
Opstaan was ook weer om 5u15, omdat we een wandeling van 6 km gingen maken op Kings Canyon. De reden waarom we zo vroeg moesten opstaan voor een korte wandeling, was voornamelijk omwille van de warme weersomstandigheden en de busrit nadien. De enige klim in het begin van de wandeling wordt ook hartaanval-hill genoemd. Nadien hadden we nog een busrit van ongeveer 2,5u voor de boeg op niet verharde wegen. Vandaar dat we dan ook een 4WD bus nodig hadden. Tijd genoeg om ook wildlife te spotten. We zagen verschillende brumbies (wilde paarden), wilde kamelen, dingo's en ook allerhande vogels. Helaas nog geen grote rode kangoeroe gespot.
De laatste nacht brachten we door op de camping van Glen Helen. Douches en toiletten met deuren, elektriciteit, een bar,... Deze keer koos ik voor de tent ipv de swag. Wat een misser blijkt 's morgens. Het was voor mij de slechtste nacht. Op het programma van de laatste dag stond de ene waterpoel na de andere en een korte wandeling. Daarna ging het weer richting Alice Springs.
Outback met Uluru geslaagd en overleefd!
3 nachten buiten of in een tent slapen.. hmmm... lijkt me in het land met de gevaarlijkste (lees de meest giftigste) slangen toch wel een avontuur. First things first: om 6u 's morgens word ik opgepikt aan de YHA. De groep bestaat uit 7 mensen (5 Duitsers, 1 Chinees en ik) met 2 gidsen. Van Alice Springs richting de Outback is het ongeveer 5uur rijden. De eerste belangrijke stop wordt een kamelen - farm. Veel kamelen waren er op het moment niet, want op zaterdag was het ook de Camel's Cup (vergelijkbaar met paardenrennen, maar dan met kamelen) in Alice Springs. Opvallend was dat ze een dingo of een kruising van een dingo en een hond als huisdier of boerderijdier hadden. Een wild dier dat je normaal niet kan aaien of van dichtbij bekijken. Onze gids liet weten dat je enkel de dingo kon aaien als deze je leuk vond. Dus ik ben dan maar eerst wat in de buurt gebleven en wat foto's gaan nemen. Zodat de dingo me wat kon gewoon worden. Nadien ben ik op mijn hurkjes gaan zitten en de dingo kwam naar me toe gewandeld, draaide zich om en ik kon de wilde hond rustig aaien op de rug.
Tijd om verder te gaan richting Uluru (Ayers Rock). Voor we de rode rots gaan van dichtbij gaan bekijken, krijgen we de kans om meer informatie te vergaren over de verhalen, de wetten (Tjukurpa) en de cultuur van de Aboriginals. Helaas was het niet toegestaan om Uluru te beklimmen wegens te veel wind op de top, dus konden we enkel rondom Uluru wandelen met enkele verhalen van onze gids. Uluru is een heilige plek voor de Anangu, de bewaarders van de rots. Ondertussen was de zon stilletjes aan onder aan het gaan. Dus tijd om een goeie lookout te zoeken en daar te genieten van sparkling wine met hapjes en de zonsondergang. Slapen doen we onder de sterren bij het kampvuur.
Opstaan om 5u15 wanneer het toch nog enorm koud is, omdat we de zonsopgang met Kata Tjuta willen bewonderen. Nadien begint het echte werk: wandelen voor 7 km in de "Valley of the Winds". Doordat we in een kleine groep kunnen wandelen, zijn we ook vrijwel stil, zelfs ik van tijd tot tijd. Dit geeft ons de kans om meer wildlife te zien. Ineens passeren er ons enkele Euro's. Ja je leest het goed, ons geld komt van hier.
We waren zelfs zo stil dat we tot op 3 meter konden komen van een vrouwelijke Euro met een joey (een baby in haar buidel). Na de wandeling trekken we naar de volgende kampplaats waar we de nacht gaan doorbrengen, weer onder de sterren. In deze omgeving zijn er ook verschillende wilde kamelen. Australië telt ongeveer 1 miljoen wilde kamelen. Ze zijn zelfs zo goed in vorm en zo gezond dat men ze tracht te vangen en dan te verkopen aan Arabische landen.
Onze kampplaats is nabij Kings Creek Station. Onze gids geeft ons allereerst een rondleiding, zodat we weten waar de douche en de toilet is, en hoe het allemaal werkt. We verwarmen ons douchewater met een kampvuurtje. Opvallend ook aan de toilet en de douche is dat ze beiden deurloos zijn.
Toen de ouderen in onze groep samen met onze gids aan het eten begonnen, ben ik samen met het Duitse meisje en de Chinese jongen naar de zonsondergang gaan kijken op 50m van het kamp. We stonden er nog niet lang of we hoorden een dierengeluid in de verte. Als echte avonturiers zijn we op onderzoek gegaan. We liepen enkele meters verder de bush (of gewoon de struiken) in. Na een 10tal meter wandelen keek ik om en zag ineens 4 wilde kamelen staan. We snelden naar hen toe als we opeens naar rechts keken en nog eens 4 andere wilde kamelen zagen staan. Ze stonden ongeveer op 100m van onze kampplaats. Toen we dan daarna heel enthousiast terug naar het kamp liepen en onze verhalen deden, geloofden ze ons eerst niet. Gelukkig had ik mijn camera om het te bewijzen.
Opstaan was ook weer om 5u15, omdat we een wandeling van 6 km gingen maken op Kings Canyon. De reden waarom we zo vroeg moesten opstaan voor een korte wandeling, was voornamelijk omwille van de warme weersomstandigheden en de busrit nadien. De enige klim in het begin van de wandeling wordt ook hartaanval-hill genoemd. Nadien hadden we nog een busrit van ongeveer 2,5u voor de boeg op niet verharde wegen. Vandaar dat we dan ook een 4WD bus nodig hadden. Tijd genoeg om ook wildlife te spotten. We zagen verschillende brumbies (wilde paarden), wilde kamelen, dingo's en ook allerhande vogels. Helaas nog geen grote rode kangoeroe gespot.
De laatste nacht brachten we door op de camping van Glen Helen. Douches en toiletten met deuren, elektriciteit, een bar,... Deze keer koos ik voor de tent ipv de swag. Wat een misser blijkt 's morgens. Het was voor mij de slechtste nacht. Op het programma van de laatste dag stond de ene waterpoel na de andere en een korte wandeling. Daarna ging het weer richting Alice Springs.
Outback met Uluru geslaagd en overleefd!
dinsdag 16 juli 2013
Het regenwoud in....
Cairns, Cape Tribulation en Port Douglas hebben 1 ding gemeen: het regenwoud. Toch zijn ze o zo verschillend. Kort gezegd: Cairns = Party, Cape Tribulation = afgezonderd, Port Douglas = resorts. Daarom ook 2 verschillende doelgroepen: Cairns = jong en backpacker, Cape Tribulation = alternatieve reiziger en Port Douglas = de rijkere Australiër.
Cairns was voor mij een tegenvaller. Toen ik uit de bus stapte, had ik onmiddellijk een slechte vibe. Moeilijk uit te leggen wat het was, maar iets in mij vond het quasi direct niet echt de stad voor mij. 2 nachten en 1 volledige dag overleven moest wel lukken! Ontbijten en dan er op uittrekken om Cairns te ontdekken. Nog maar net de hostel uit of ik bots op 2 Canadese meisjes dat ik net heb leren kennen. Samen nog met een Hollandse chick hebben we de voormiddag wat rond gewandeld en enkele shops onveilig gemaakt. 's Avonds hebben we dan maar met ons vieren het nachtleven uitgeprobeerd.
4u zegt de klok, lap, ik moet dringend slapen, want om 7u25 pikken ze me op voor een trip naar Cape Tribulation. Een kater kan ik missen, maar gelukkig heb ik niet teveel gedronken, helaas wel te weinig geslapen. Op weg naar Cape Trib enkele heel toffe meiden leren kennen waar ik dan een hele dag mee heb doorgebracht. Als eerste op het programma: krokodillen spotten in de Daintree river.
Kleintjes en grote crocs verstoppen zich....
Een beetje later maken we op een boardwalk een kleine wandeling in het regenwoud. Onze gids, Jo, wist wel iets te vertellen over elke bloem of elke boom op onze weg. 2 nachten geboekt in het echte Australische regenwoud. Na een korte wandeling naar een van de lookouts besloten we om de avond door te brengen op het strand om met z'n allen naar de sterren te kijken. Na sterrenwacht ook vroeg opstaan voor de zonsopgang. Even lekker uitgebreid ontbijten en dan met z'n vieren Cape Trib ontdekken. In de namiddag heb ik een Exotic Fruit Tasting gepland.
Port Douglas is next... Jammer genoeg waren er geen trips naar Great Barrier Reef meer vrij op de dagen dat ik Port Douglas was, dus moest ik een alternatief vinden: River Drift Snorkelen. Als ik de folder moet geloven: al drijvend snorkelen en de rivier brengt me naar de andere kant. Nope! Ze waren toch wel vergeten te melden dat je af en toe ook enorm hard moet zwemmen. Daar gaat mijn luie activiteit. Het water in de rivier is duidelijk veel kouder dan in de oceaan dus moeten we naast een wetsuit ook een extra wetsuit-truitje en wetsuit-botten aan. Dag 2 valt helaas letterlijk en figuurlijk in het water door de regen.Een leuk weetje over Port Douglas en Great Barrier Reef is dat de film Fools Gold er gefilmd is en niet in de Bahamas.
Terug naar Cairns voor 3 nachten. Enkele dingen gepland: op stap met mijn 4 Engelse en 2 Deense Whitsundays bootgenoten, Uncle Brian's tour en laatste keer op stap met enkele Nederlandse ladies. Daarnaast hebben 2 Scandinavische meiden mij kennis laten maken met het Zweedse koffiedrinken, lekker met enkele gebakjes.
Tot zo ver Cairns en omstreken. Nieuw avontuur begint in Alice Springs.
Cairns was voor mij een tegenvaller. Toen ik uit de bus stapte, had ik onmiddellijk een slechte vibe. Moeilijk uit te leggen wat het was, maar iets in mij vond het quasi direct niet echt de stad voor mij. 2 nachten en 1 volledige dag overleven moest wel lukken! Ontbijten en dan er op uittrekken om Cairns te ontdekken. Nog maar net de hostel uit of ik bots op 2 Canadese meisjes dat ik net heb leren kennen. Samen nog met een Hollandse chick hebben we de voormiddag wat rond gewandeld en enkele shops onveilig gemaakt. 's Avonds hebben we dan maar met ons vieren het nachtleven uitgeprobeerd.
4u zegt de klok, lap, ik moet dringend slapen, want om 7u25 pikken ze me op voor een trip naar Cape Tribulation. Een kater kan ik missen, maar gelukkig heb ik niet teveel gedronken, helaas wel te weinig geslapen. Op weg naar Cape Trib enkele heel toffe meiden leren kennen waar ik dan een hele dag mee heb doorgebracht. Als eerste op het programma: krokodillen spotten in de Daintree river.
Een beetje later maken we op een boardwalk een kleine wandeling in het regenwoud. Onze gids, Jo, wist wel iets te vertellen over elke bloem of elke boom op onze weg. 2 nachten geboekt in het echte Australische regenwoud. Na een korte wandeling naar een van de lookouts besloten we om de avond door te brengen op het strand om met z'n allen naar de sterren te kijken. Na sterrenwacht ook vroeg opstaan voor de zonsopgang. Even lekker uitgebreid ontbijten en dan met z'n vieren Cape Trib ontdekken. In de namiddag heb ik een Exotic Fruit Tasting gepland.
Port Douglas is next... Jammer genoeg waren er geen trips naar Great Barrier Reef meer vrij op de dagen dat ik Port Douglas was, dus moest ik een alternatief vinden: River Drift Snorkelen. Als ik de folder moet geloven: al drijvend snorkelen en de rivier brengt me naar de andere kant. Nope! Ze waren toch wel vergeten te melden dat je af en toe ook enorm hard moet zwemmen. Daar gaat mijn luie activiteit. Het water in de rivier is duidelijk veel kouder dan in de oceaan dus moeten we naast een wetsuit ook een extra wetsuit-truitje en wetsuit-botten aan. Dag 2 valt helaas letterlijk en figuurlijk in het water door de regen.Een leuk weetje over Port Douglas en Great Barrier Reef is dat de film Fools Gold er gefilmd is en niet in de Bahamas.
Terug naar Cairns voor 3 nachten. Enkele dingen gepland: op stap met mijn 4 Engelse en 2 Deense Whitsundays bootgenoten, Uncle Brian's tour en laatste keer op stap met enkele Nederlandse ladies. Daarnaast hebben 2 Scandinavische meiden mij kennis laten maken met het Zweedse koffiedrinken, lekker met enkele gebakjes.
Tot zo ver Cairns en omstreken. Nieuw avontuur begint in Alice Springs.
dinsdag 9 juli 2013
Ik spring uit een vliegmachien
Exact een maand geleden ben ik in de YHA travel desk in Sydney binnen gewandeld. Ik wil alles boeken wat ik nu al kan boeken. Een hele namiddag heb ik dat madammeke bezig gehouden. We kwamen aan Mission Beach en op dat moment was er een vertegenwoordiger van een of andere reisorganisatie in het kantoor. "Oooo", zegt ie "Mission Beach is perfect om te skydiven!" Toen is het begonnen: nadenken, twijfelen, meer nadenken, nog meer twijfelen. Zou ik het doen of niet? Ben ik zot genoeg of niet?
Telkens je nieuwe mensen leert kennen, vragen ze wat je plannen zijn. Telkens weer kom je op het punt Mission Beach en vooral op de vraag: "Ga je skydiven?" Onmogelijk om er niet meer aan te denken of om niet meer te twijfelen. Ik vraag me elke keer opnieuw af of het wel iets voor mij is. Durf ik het wel? Hoe dichter ik kom bij Mission Beach, hoe meer zenuwen ik krijg.
2 juli vertrek in Magnetic Island richting Mission Beach. Achter mij in de bus het Deense koppel dat ik in de Whitsunday Islands heb leren kennen. Henriette zegt: "Als je wil, kunnen we samen springen, want onze rafting gaat niet door." Ineens zeg ik met véél lef: "Het is goed!". Verder hebben we niets afgesproken. Eenmaal in Mission Beach scheiden onze wegen en komen we elkaar een paar uur later toevallig tegen in de supermarkt. "Ah, ik ga morgen toch niet springen" zegt ze. Lap, daar is het weer: twijfel!
Mijn 2 Canadese roommates hebben hun sprong al op voorhand geboekt en weten dat ze vroeg in de ochtend opgepikt worden. Wanneer zij opstaan, word ik ook wakker en zeg ik: "Nee, ik ga het niet doen!". Toch blijf ik woelen in mijn bed en beslis ik rond 6u30 om een vriend in Sydney en Indra in België te raadplegen. Even vragen wat zij denken. In Sydney zeggen ze: "Je kan dit niet laten voorbij gaan. Doe het!" Vanuit België hoor ik: "Ik zou het zelf niet doen!". Verdeeldheid. Enkele dagen geleden had ik ook even polshoogte genomen bij mijn ouders. Resoluut zeiden ze: "Laat het ons achteraf maar weten".
Om 8u15 spring ik uit bed, en loop ik naar de receptie. Even vragen of ze kunnen checken of er plaats is, want als er geen plaats is, dan moet ik ook niet meer twijfelen. Dan is de beslissing voor mij genomen. Er is plaats om 10u30. Samen met de man van de receptie overloop ik alles. Waarom kan iemand anders toch niet beslissen in mijn plaats. om 9u05 zeg ik: "Oke, boek het, ik ga nu douchen en kom dan betalen en uitchecken!". En ik loop onmiddellijk de andere kant op.
Voila, skydive geboekt, betaald. Nu geen mogelijkheid meer om terug te krabbelen. Om 10u30 pikken ze mij en nog een ander meisje op. Voor we kunnen springen, moeten we een hele administratie door, een introductie en veiligheidsvideo bekijken en dan krijgen we nog eerst een gratis BBQ. 5 minuten nadat ik mijn lunch heb gegeten, roepen ze mijn naam en moet ik het harnas in. Een grote, sterke (min of meer knappe) kerel wordt mijn skydive buddy.
Voor ik vertrek, heb ik toch maar voor de zekerheid een pilletje tegen reisziekte en een homeopathisch druppeltje om wat kalmer te zijn genomen. We springen het busje in. Iedereen begint toch wat bleker te zien. Gelukkig komt er iemand naast mij zitten en kan ik tot aan het vliegveld (ongeveer 20min rijden) met hem wat praten en zo wat afgeleid worden. Ik zie het vliegtuigje staan. Ja vliegtuigJE!! Met 17 zitten we in het vliegmachientje praktisch allemaal op elkaars schoot. De regelt zegt: eens in het vliegtuig moet je springen, er kan niet geland worden met passagiers. Oeps.. We gaan tot 14000ft de lucht in om te springen.
Na de eerste 1000 zegt mijn skydive buddy: "Kim, kijk we zijn al op 1000 ft." Op 8000 ft moet ik helemaal op zijn schoot zitten en begint hij met mij helemaal aan hem vast te klikken. Na nog enkele duizend ft (11000 ft) gaat hij alles 2 keer checken of we compleet vastgeklikt zijn. 14000ft de deur gaat open en vanaf dan is het gewoon de instructies volgen en niet meer nadenken. Voor ik het goed en wel besef ben ik uit het vliegtuig gesprongen. 60 seconden vrije val en dan opent hij de parachute. Die ik dan ook een tijdje zelf mag besturen. Tijdens het naar beneden glijden heb ik ook even de tijd gehad om de omgeving te bekijken. Ik moet toegeven het is ongelooflijk mooi vanuit de lucht.Eens op de grond voel ik eigenlijk pas echt de adrenaline. Het dringt dan pas echt tot me door dat ik uit een vliegtuig ben gesprongen.
Geweldig!! Wat een ervaring. Het gevoel dat je hebt voor, tijdens en na de sprong is bijna onbeschrijfelijk. Ik voelde me blij, emotioneel, vol energie,...
Nu ik gesprongen ben, vraagt iedereen: "zou je het nog eens doen?" Geen idee, daar zal ik nog eens moeten over nadenken en twijfelen. Maar ik denk dat ik niet meer zo lang moet twijfelen. Misschien is er nog wel ergens in de wereld een plaats waar het fenomenaal is om te springen en doe ik het wel!
Telkens je nieuwe mensen leert kennen, vragen ze wat je plannen zijn. Telkens weer kom je op het punt Mission Beach en vooral op de vraag: "Ga je skydiven?" Onmogelijk om er niet meer aan te denken of om niet meer te twijfelen. Ik vraag me elke keer opnieuw af of het wel iets voor mij is. Durf ik het wel? Hoe dichter ik kom bij Mission Beach, hoe meer zenuwen ik krijg.
2 juli vertrek in Magnetic Island richting Mission Beach. Achter mij in de bus het Deense koppel dat ik in de Whitsunday Islands heb leren kennen. Henriette zegt: "Als je wil, kunnen we samen springen, want onze rafting gaat niet door." Ineens zeg ik met véél lef: "Het is goed!". Verder hebben we niets afgesproken. Eenmaal in Mission Beach scheiden onze wegen en komen we elkaar een paar uur later toevallig tegen in de supermarkt. "Ah, ik ga morgen toch niet springen" zegt ze. Lap, daar is het weer: twijfel!
Mijn 2 Canadese roommates hebben hun sprong al op voorhand geboekt en weten dat ze vroeg in de ochtend opgepikt worden. Wanneer zij opstaan, word ik ook wakker en zeg ik: "Nee, ik ga het niet doen!". Toch blijf ik woelen in mijn bed en beslis ik rond 6u30 om een vriend in Sydney en Indra in België te raadplegen. Even vragen wat zij denken. In Sydney zeggen ze: "Je kan dit niet laten voorbij gaan. Doe het!" Vanuit België hoor ik: "Ik zou het zelf niet doen!". Verdeeldheid. Enkele dagen geleden had ik ook even polshoogte genomen bij mijn ouders. Resoluut zeiden ze: "Laat het ons achteraf maar weten".
Om 8u15 spring ik uit bed, en loop ik naar de receptie. Even vragen of ze kunnen checken of er plaats is, want als er geen plaats is, dan moet ik ook niet meer twijfelen. Dan is de beslissing voor mij genomen. Er is plaats om 10u30. Samen met de man van de receptie overloop ik alles. Waarom kan iemand anders toch niet beslissen in mijn plaats. om 9u05 zeg ik: "Oke, boek het, ik ga nu douchen en kom dan betalen en uitchecken!". En ik loop onmiddellijk de andere kant op.
Voila, skydive geboekt, betaald. Nu geen mogelijkheid meer om terug te krabbelen. Om 10u30 pikken ze mij en nog een ander meisje op. Voor we kunnen springen, moeten we een hele administratie door, een introductie en veiligheidsvideo bekijken en dan krijgen we nog eerst een gratis BBQ. 5 minuten nadat ik mijn lunch heb gegeten, roepen ze mijn naam en moet ik het harnas in. Een grote, sterke (min of meer knappe) kerel wordt mijn skydive buddy.
Voor ik vertrek, heb ik toch maar voor de zekerheid een pilletje tegen reisziekte en een homeopathisch druppeltje om wat kalmer te zijn genomen. We springen het busje in. Iedereen begint toch wat bleker te zien. Gelukkig komt er iemand naast mij zitten en kan ik tot aan het vliegveld (ongeveer 20min rijden) met hem wat praten en zo wat afgeleid worden. Ik zie het vliegtuigje staan. Ja vliegtuigJE!! Met 17 zitten we in het vliegmachientje praktisch allemaal op elkaars schoot. De regelt zegt: eens in het vliegtuig moet je springen, er kan niet geland worden met passagiers. Oeps.. We gaan tot 14000ft de lucht in om te springen.
Na de eerste 1000 zegt mijn skydive buddy: "Kim, kijk we zijn al op 1000 ft." Op 8000 ft moet ik helemaal op zijn schoot zitten en begint hij met mij helemaal aan hem vast te klikken. Na nog enkele duizend ft (11000 ft) gaat hij alles 2 keer checken of we compleet vastgeklikt zijn. 14000ft de deur gaat open en vanaf dan is het gewoon de instructies volgen en niet meer nadenken. Voor ik het goed en wel besef ben ik uit het vliegtuig gesprongen. 60 seconden vrije val en dan opent hij de parachute. Die ik dan ook een tijdje zelf mag besturen. Tijdens het naar beneden glijden heb ik ook even de tijd gehad om de omgeving te bekijken. Ik moet toegeven het is ongelooflijk mooi vanuit de lucht.Eens op de grond voel ik eigenlijk pas echt de adrenaline. Het dringt dan pas echt tot me door dat ik uit een vliegtuig ben gesprongen.
Geweldig!! Wat een ervaring. Het gevoel dat je hebt voor, tijdens en na de sprong is bijna onbeschrijfelijk. Ik voelde me blij, emotioneel, vol energie,...
Nu ik gesprongen ben, vraagt iedereen: "zou je het nog eens doen?" Geen idee, daar zal ik nog eens moeten over nadenken en twijfelen. Maar ik denk dat ik niet meer zo lang moet twijfelen. Misschien is er nog wel ergens in de wereld een plaats waar het fenomenaal is om te springen en doe ik het wel!
maandag 8 juli 2013
Koala knuffel tijd
Van Whitsunday Island gaat het per direct naar Magnetic Island. De place-2-be om een koala te knuffelen, en nog andere dieren even vast te houden.
Ik had een drukke dag gepland. Opstaan om half 7 om samen met 2 Noren en een Duitse aan een leuke wandeltocht te beginnen. We zijn vertrokken om 7u20 en waren terug rond 11u45 in de hostel. Tijd voor de 3 anderen om te bekomen aan het zwembad. Ik had exact een kwartier om te rusten, want mijn dierenbezoektocht in het dierenparkje van de hostel stond op het punt te starten.
Na het knuffelen van deze dieren was het tijd om toch maar snel iets te eten, want om 15u hadden we (de 2 Noren, de Duitse en ik) een nieuwe wandeling gepland. Na het knuffelen van de koala in het park was het nu tijd om mijn eerste wilde koala te spotten.
Op het eiland zijn er ongeveer 800 wilde koala's. Ik heb welgeteld 1 koala gezien. Misschien moet ik nog maar eens terug gaan om de andere 799 koala's te spotten.
Ik had een drukke dag gepland. Opstaan om half 7 om samen met 2 Noren en een Duitse aan een leuke wandeltocht te beginnen. We zijn vertrokken om 7u20 en waren terug rond 11u45 in de hostel. Tijd voor de 3 anderen om te bekomen aan het zwembad. Ik had exact een kwartier om te rusten, want mijn dierenbezoektocht in het dierenparkje van de hostel stond op het punt te starten.
Na het knuffelen van deze dieren was het tijd om toch maar snel iets te eten, want om 15u hadden we (de 2 Noren, de Duitse en ik) een nieuwe wandeling gepland. Na het knuffelen van de koala in het park was het nu tijd om mijn eerste wilde koala te spotten.
Op het eiland zijn er ongeveer 800 wilde koala's. Ik heb welgeteld 1 koala gezien. Misschien moet ik nog maar eens terug gaan om de andere 799 koala's te spotten.
Whitsunday Islands
2 nachten en 2 dagen op een boot? Ik? Je weet wel, die dat ziek wordt in alles dat beweegt. Hmm..
Met enige zenuwen vertrek ik dan toch maar op catamaran tocht, geen zeilboot.
De eerste kennismaking met crew en de andere reizigers verloopt zeer goed. Op het eerste zicht lijken ze allemaal oke, en misschien de ene al wat zotter dan de andere. Eens op de boot krijgen we een korte veiligheidsbriefing gevolgd door een lichte lunch, wraps.
Na 2 uur varen komen we bij de eerste tussenstop, Blue Pearl Bay. Hier gaan we voor de eerste keer het water in om te snorkelen of te duiken. We gaan met z'n allen op zoek naar Elvis. Slechts enkelen, lees de duikers, hebben het genoegen gehad om Elvis voorbij te zien zwemmen. Het water was enorm troebel, wat het snorkelen of het duiken niet bepaald bevorderde. Één van de Ierse meisjes had duidelijk een probleem met vissen, voornamelijk grote vissen. Elke keer als ze dacht dat er nog maar eentje in de buurt kwam, gaf ze een paniekerige gil. Telkens opnieuw zorgde dat voor de nodige paniek. Ondertussen op de boot werd koffie, thee en koekjes klaargezet en werden de snacks voor een paar uur later klaargemaakt. Elke lunch, diner, snack,... was heerlijk.
De eerste avond viel. Één van de kerels had een gitaar bij, dus we gingen gezellig bij elkaar zitten en hebben samen gezongen. Achteraan de catamaran waren er blauwe lichten. Deze trokken plankton aan. Plankton trok kleine visjes aan. En deze visjes trok een grote vis aan. Tot zover was het volgens de andere bootgasten een dolfijn. Helaas ben ik daar niet zo zeker van. We zagen alleen een zeer grote schaduw. Tot op vandaag geen idee wat het echt was. Dus laten we het houden op een dolfijn.
De tweede dag bestond uit snorkelen en duiken in de voormiddag en bezoek aan Whithaven beach in de namiddag. Een postkaart bestemming! Het strand is zo wit, het water zo helder,... Mijn doel was op zoek gaan naar haaien. Helaas heb ze niet gezien!
Kortom Whitsunday Islands: boot - snorkelen - eten - genieten!
Met enige zenuwen vertrek ik dan toch maar op catamaran tocht, geen zeilboot.
Na 2 uur varen komen we bij de eerste tussenstop, Blue Pearl Bay. Hier gaan we voor de eerste keer het water in om te snorkelen of te duiken. We gaan met z'n allen op zoek naar Elvis. Slechts enkelen, lees de duikers, hebben het genoegen gehad om Elvis voorbij te zien zwemmen. Het water was enorm troebel, wat het snorkelen of het duiken niet bepaald bevorderde. Één van de Ierse meisjes had duidelijk een probleem met vissen, voornamelijk grote vissen. Elke keer als ze dacht dat er nog maar eentje in de buurt kwam, gaf ze een paniekerige gil. Telkens opnieuw zorgde dat voor de nodige paniek. Ondertussen op de boot werd koffie, thee en koekjes klaargezet en werden de snacks voor een paar uur later klaargemaakt. Elke lunch, diner, snack,... was heerlijk.
De eerste avond viel. Één van de kerels had een gitaar bij, dus we gingen gezellig bij elkaar zitten en hebben samen gezongen. Achteraan de catamaran waren er blauwe lichten. Deze trokken plankton aan. Plankton trok kleine visjes aan. En deze visjes trok een grote vis aan. Tot zover was het volgens de andere bootgasten een dolfijn. Helaas ben ik daar niet zo zeker van. We zagen alleen een zeer grote schaduw. Tot op vandaag geen idee wat het echt was. Dus laten we het houden op een dolfijn.
De tweede dag bestond uit snorkelen en duiken in de voormiddag en bezoek aan Whithaven beach in de namiddag. Een postkaart bestemming! Het strand is zo wit, het water zo helder,... Mijn doel was op zoek gaan naar haaien. Helaas heb ze niet gezien!
Kortom Whitsunday Islands: boot - snorkelen - eten - genieten!
Abonneren op:
Posts (Atom)