Droom, boek, vlieg

Vorig jaar liep mijn eerste WH visa in Australië ten einde, mijn tweede visa moest nog goedgekeurd worden en op werkgebied liep het voor ons beide niet op wieltjes. Onze eerste reactie: laten we rondtrekken in Zuidoost Azië. 

Zuidoost Azië is een regio van mooie landen met een geweldige cultuur en een lange geschiedenis. Als we aan Vietnam denken, dan denken we aan de geschiedenis, de stranden, rijstvelden, mensen met puntige hoedjes, films zoals Platoon, Full Metal Jacket,.. Of aan Cambodja en we zien Ankor Wat, de jungle, de killing fields,... 

Dus we kochten een Lonely Planet en begonnen te lezen en te dromen, maar we gingen gebukt onder de realiteit. We konden niet meteen vertrekken. We gingen in de plaats een tijdje naar huis, en dan terug naar Australië. Sydney, een nieuw appartement en een nieuwe job en we begonnen ons te settelen en de dromen werden naar de achtergrond verdrongen. 

 

Nu, één jaar later loopt mijn tweede visa ten einde en weeral hebben we een plan nodig. Dus laten we reizen! Deze keer spraken we over Nieuw-Zeeland, maar niet lang. We waren op dat moment aan het rondtrekken in Tasmanië en we wilden iets anders. Dus de Zuidoost Azië dromen speelden weer op. Deze keer hebben we een plan. Nee, beter: we hebben een visa voor een maand, kregen de nodige vaccins, hebben vluchten en hotel geboekt. We gaan voor een maand naar Vietnam en Cambodja. 

 

Zondag vliegen we. Nog 3 keer slapen en dromen komen uit! 

 

Life live the fullest…

Cheers Niall and Kim

It is not you, it is me!

Dear Perth and Western Australia

I am just going to say it: I am leaving you! It is time for me to hit the road again. I had a really lovely time with you. Snorkeling with manta rays in Coral Bay, snorkeling with whale sharks in Exmouth althoug I was really sick, sandboarding, working at Kenwyn Horse Park in Capel, Christmas and New Year, Australia Day in Fremantle,Chinese New Year, eating on Friday evening at the Twilight Hawkers Market,  .... all good memories. 

You gave me time with a baby-blue eyes handsome guy that I really like. You gave me a couple of friends that I will cherish for the rest of my life. You gave me a funny Swedish housemate and her two cute cats. 

So by the looks of it, everything was fine, but it was not. Because I did not find a job that I really wanted. Ok, it might be that I had always another excuse. At first I blamed it on the uncertainty of my visa, then that it was a working holiday visa, ....I started to doubt myself, I must do something wrong. Yes I was! I did not want to make a decision, I did not believe myself that I would find a job here, that someone would hire me on a temporary basis. So it is not you, it is me. 

I am sad leaving you because of all the good things, but it is time for me to go. I have made up my mind. There is nothing else that can change it now. I might not be leaving for ever, but it will be for now.

Take care!
Kim 

Gedaan met wachten

Gisteren was het eindelijk zo ver. Mijn tweede Working Holiday visa werd goedgekeurd. Het wachten heeft lang geduurd, het heeft voor véél stress en onzekerheid gezorgd. Maar hopelijk nu ik mijn visa heb, komen de andere dingen die op mijn verlanglijstje staan ook aan de beurt. 

Bedankt iedereen om mij te steunen. 

De jacht is open

Sinds de aanval op een surfer in november in Gracetown (3u ten zuiden van Perth) is West-Australië op de barricaden gesprongen om het gevaar te minimaliseren. Volgens de West-Australische overheid is er maar 1 oplossing: haaien groter dan 3 meter worden gevangen en gedood. Sinds begin januari zijn er 2 zones ("kill zones) gecreëerd. Deze 2 zones bundelen alle populaire stranden rondom Perth en meer ten zuiden rond Margaret River. Hier werden op 1 km van het strand verschillende drum lines (aas) gehangen. Deze worden dagelijks gecontroleerd en haaien kleiner dan 3 meter worden dieper in de oceaan vrijgelaten en haaien groter dan 3 meter worden koelbloedig gedood. Op Australia Day (26 januari) was het dan zover de eerst haai, een tijgerhaai van juist 3 meter, werd gevangen en 4 maal in het hoofd geschoten. 

De volgende haaien worden geëlimineerd:

1. de witte haai (mensenhaai)

2. de stierhaai

3. de tijgerhaai

Wat me enorm opvalt, is dat iedereen hier om ver valt van het cijfer: 13 mensen zijn in de laatste 11 jaar omgekomen bij een haaienaanval. 13 mensen. Tragisch is het zeker. Maar de laatste 11 jaar kwamen er ook 2076 mensen om in het verkeer en werden er 918 mensen vermoord (door andere mensen weliswaar) in West-Australië. Ik wil het dan nog niet hebben over het aantal kinderen dat aangevallen, lastig gevallen, ontvoerd, misbruikt werden. 

Het is te gek voor woorden, maar in West-Australië moorden ze de haai uit. Terwijl ze in Zuid-Australië het dier gebruiken als een commercieel goed: duiken in een kooi. 

Nog een laatste nieuwsbericht: vandaag werd er bevestigd dat kleinere haaien die aan de drum lines zich hebben laten vangen lokken de grotere haaien dichter naar de kust. Ze knabbelen eerst een beetje aan de die kleine haai die zich heeft laten vangen aan het aas, de grote haai is ondertussen op 1km van het strand, dus komt dan ook wat dichter een kijkje, misschien ook een hapje, nemen.

Een jaar Australië

Gisteren was het zo ver: 1 jaar in Australië. Een jaar vol ervaringen, nieuwe mensen, avonturen, maar ook een jaar waarin ik mezelf beter heb leren kennen. Een jaar om nooit meer te vergeten.

Ik herinner het me alsof het gisteren was. Verschillende mensen wilden naar de luchthaven komen om mij uit te zwaaien. Maar mijn regel was: ik kom wel in de weken ervoor voor een laatste knuffel, maar er komt niemand anders dan mijn ouders naar de luchthaven. Best egoïstisch, maar ik had een goede reden. Ik wilde geen tranen als ik afscheid nam, want nadat ik door de douane stapte, kon iedereen elkaar troosten, maar ik zat alleen op het vliegtuig te wachten. Daarnaast was ik ook enorm zenuwachtig om alleen en zo lang te vliegen en was ik ook een beetje bang om ziek te worden. Enkel mijn neef wist lang genoeg te zagen om me te overtuigen zodat hij toch naar de luchthaven mocht komen. 

Afgelopen jaar heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk van mijn avonturen neer te pennen op deze blog. Helaas de laatste maanden was ik nogal stil. Maar sinds september heb ik dan ook beslist om alles te doen zodat ik nog een jaar extra kan blijven. Concreet betekent dit: 3 maanden (of 88 dagen) regionaal werk. Om een tweede visa te bekomen, kan je werken op een boerderij, in constructie, in de mijnen,... en dit alles in een bepaalde postcode. Ik kon bij 3 verschillende werkgevers terecht: 6 weken in Mildura om asperges te bundelen, 2 weken als helpende hand op een boerderij in Kojonup en 6 weken in Capel werkzaam op een horse park. 

Op 20 december had ik dan eindelijk voldoende dagen gewerkt en kon ik mijn aanvraag voor een tweede jaar indienen. 10 dagen later kreeg ik een email waarin men meer informatie/bewijs wilde (bankafschriften, loonbriefjes, ...). 1 maand geleden (4 januari) heb ik alles via de website opgeladen. Sindsdien kan ik alleen maar wachten, en wachten, en vooral nog meer wachten. Tot de dag dat ik meer weet over mijn tweede Working Holiday Visa heb ik gelukkig een Bridgingvisa (overbruggingsvisa). Hoewel dit visa compleet dezelfde voorwaarden heeft als mijn eerste visa, is er toch 1 ding verschillend: ik mag het land niet uit, want dat zou betekenen dat ik niet meer in Australië binnen kan of erger dat ik geen tweede visa zou krijgen. 

Ik ben alleszins niet van plan om gewoon stil te zitten. Ik ben volop op zoek naar een leuke job. Ik ben een cursus Weddingplanner begonnen. Ooh neen, ik ben niet van plan om zelf te trouwen!! Naast om mezelf bezig te houden, lijkt het mij interessant om nieuwe dingen te leren en om deze dan misschien in de toekomst om te zetten in een eigen bedrijf. 

Zo ik ga nog een beetje wachten...

Oh my sweetheart

Één ding uit Darwin is interessant genoeg om er een volledig blogbericht aan te wijden.  Maar ik ga je nu al waarschuwen. De titel zet je op het verkeerde spoor. Ik ga hier geen romantisch verhaal vertellen.

Sweetheart was een 5 meter lange krokodil dat in één van de billabongs leefde. Een billabong ontstaat in het droge seizoen wanneer niet de hele rivier vol water staat, maar enkele plekken. Elke keer dat er een vissersbootje, dat kleiner was dan hem, in zijn gebied binnendrong, werd het aangevallen. Hij ging resoluut voor de motor van elke boot. Hij heeft menig boten ook doen kantelen. Men vermoedt dat hij steeds veronderstelde dat het geluid van de motor hetzelfde geluid is als een ander mannetje. Dus als dominante krokodil verdedigde hij zijn territorium tegen alle indringers.

Op een gegeven moment hebben enkele vissers de handen in elkaar geslagen, want ze wilden toch blijven vissen in deze billabong. Maar Sweetheart maakte het wel een gevaarlijke en kostelijke activiteit. Dus ze waren met het plan opgekomen om hem te vangen en te verplaatsen naar een andere rivier. Toch is het verplaatsen van een krokodil van deze grootte een heuse onderneming. Al gauw zat Sweetheart gevangen in één van de vallen. Met man en macht hebben ze hem dan uit de val gehaald, maar hij was te sterk. Dus hebben ze hem verdoofd. Deze reuzekrokodil liet zich niet kennen en bleef in de aanval gaan. Daarom hebben ze hem nog eens extra verdoofd. Op zich geen probleem, maar toen is hij een tijd onder water gegaan. Normaal ook geen probleem, maar in dit geval wel. Doordat hij zodanig verdoofd was, was ook de flap in zijn mond dat ervoor zorgt dat hij onder water kan zwemmen met zijn mond open was ook verdoofd. Met als gevolg dat deze Sweetheart niet kon redden van de verdrinkingsdood. 

Sweetheart werd opgezet en nu kan je hem bewonderen in het museum van Darwin. 

Waarom Darwin, Charles?

Darwin, een tropisch stadje in het noorden van Australië, is vernoemd naar Charles Darwin. Maar hij is er nooit geweest... In 1839 arriveerde de HMS Beagle met John Wickham in Darwin. Hij doopte de stad als Port Darwin, als eerbetoon aan Charles Darwin. C. Darwin zelf had de reis beëindigd in 1836. De stad is maar liefst 2 maal bijna volledig van de kaart geveegd. 

De eerste keer was in 1942 tijdens WWOII. Darwin werd gebombardeerd door dezelfde vliegtuigen als Pearl Harbour, enkel werden er minder bommen geworpen. Vanuit Groot-Brittannië werd het bevel gegeven om dat deel van Australië op te geven aan Japan. Toch beslisten ze in Australië om hier niet aan toe te geven en te vechten. 

De tweede keer was in 1974 toen Cycloon Tracy hevig huishield. Darwin werd door deze tropische storm op kerstavond/dag geteisterd. 71 mensen kwamen om, 41000 (van de 47000) mensen waren op slag dakloos, meer dan 30000 mensen werden geëvacueerd.

Nu wil je waarschijnlijk wel weten wat ik heb uitgespookt? Wel vanuit Darwin starten de meeste trips naar Kakadu National Park, maar daar komt later meer over. De eerste dag had ik helaas een wasdag. Dat moet nu eenmaal ook gebeuren. Gelukkig in de namiddag kon ik een beetje rondwandelen en zo ben ik dan uiteindelijk bij een plaatsje terecht gekomen waar je bij hoogtij de visjes (uit de oceaan) kan voeden. Alles wat in de oceaan zit, kan in Aquascene komen eten. Dus ook haaien, krokodillen,... Jammer genoeg, geen gezien.

Wat je zeker niet kan laten voorbijgaan, is de avondmarkt op donderdag of zondag. Naast verschillende kraampjes zijn er ook enorm veel lekkere eetstandjes en enkele straatartiesten. Maar voornamelijk koopt iedereen eten en trekt dan naar het strand er net naast om naar de zonsondergang te kijken. 
 

Darwin is ook gekend voor zijn springende krokodillen. Dus ik kon het dan ook niet laten om een Jumping Crocodile Cruise te boeken. De avond voordien goed gaan stappen, dus met een "kleine" kater vertrok ik op cruise. Fenomenaal. De krokodillen kennen de boot enorm goed, waardoor ze al snel komen aanzwemmen. 

  

Ik spring er bij deze dan ook maar eens uit..